Zamek w Żarnowcu

Dzieje zamku w Żarnowcu nie są zbyt dobrze poznane. Niewielka ilość zapisków na jego temat oraz zupełna rozbiórka zamkowych murów są dodatkowym utrudnieniem. Jako fundatora obiektu powszechnie uważa się króla Kazimierza Wielkiego. Zbudowany został najprawdopodobniej w pierwszej połowie XIV wieku. Do jego budowy użyto cegły i kamienia wapiennego.

Obecnie trudno odtworzyć wygląd pierwotnego założenia oraz etapy ewentualnych późniejszych  zmian. Zamek wzniesiono na podmokłych łąkach nad rzeką Pilicą. Taka lokalizacja spowodowała że posiadał cechy typowego zamku nizinnego. Miał kształt regularnego czworoboku o wymiarach 105×125 m. Składał się z dwukondygnacyjnego domu głównego oraz muru odwodowego wzmocnionego narożnymi basztami. Pozostałą zabudowę dziedzińca stanowiły budynki drewniane. Wjazd do zamku prowadził ze wschodu od strony miasta. Prawdopodobnie posiadał wieżę bramna ze zwodzonym mostem. Całość otaczała nawodniona wodami Pilicy fosa.

W roku 1775 zamek został zniszczony przez pożar i nie podjęto jego odbudowy. Pozbawiony opieki szybko popadł w ruinę. Na przełomie XVIII i XIX pozostałe resztki murów uległy całkowitej rozbiórce. Do naszych czasów nie zachowały się żadne widoczne fragmenty zamkowych murów. Może prowadzone w ostatnich latach prace archeologiczne rzucą więcej światła na dzieje zamku oraz dostarczą więcej informacji na temat jego wyglądu.