Zamek w Wieluniu
W roku 1217 książę Władysław Odonic na skrzyżowaniu szlaków handlowych z Moraw przez Kraków na Kujawy i ze Śląska na Ruś zakłada osadę Wieluń. Jej szybki rozwój powoduje że w roku 1281 książę wrocławski Henryk IV Probus lokalizuje w niej siedzibę kasztelani. W dwa lata później książę Przemysław nadaje osadzie prawa miejskie.
Kronikarz Janko z Czarnkowa opisujący dokonania króla Kazimierza Wielkiego przy wznoszeniu zamków i fortyfikowaniu miast wspomina także o Wieluniu. Według jego relacji miasto zostało otoczone kamiennymi murami a w miejsce drewnianego grodu wzniesiono gotycki zamek. Trudno obecnie dokładnie ustalić pierwotny wygląd kazimierzowskiego założenia. Późniejsze lustracje pozwalają przypuszczać że zamek miał plan regularnego czworoboku przylegającego do płd-wsch narożnika murów miejskich. Składał się z domu mieszkalnego oraz wieży bramnej. Wjazd do zamku prowadził przez miasto od którego był oddzielony nawodnioną fosą.
Po śmierci Kazimierza Wielkiego w roku 1370 jego następca Ludwik Węgierski oddaje ziemię wieluńską w lenno księciu Władysławowi Opolczykowi. Jego rządy przyczyniają się znacznie do rozwoju miasta. Książę rozbudowuje także zamek czyniąc go swoją jedną z najlepiej umocnionych warowni. Jego panowaniu przypisuje się wzniesienie wolnostojącej cylindrycznej wieży. Nieprzychylna Polsce polityka Opolczyka doprowadziła go do konfliktu z królem Władysławem Jagiełłą. W wyniku zbrojnej interwencji zostaje on pozbawiony lenna a ziemia wieluńska w roku 1395 zostaje włączona do Królestwa Polskiego.
W połowie XV wieku pod Wieluń dociera zbrojna wyprawa księcia oświęcimskiego Janusza. W wyniku walk zniszczone zostaje miasto oraz zamek który doszczętnie spłonął. Jego odbudowa ma miejsce dopiero w drugiej połowie XVI wieku. Po raz kolejny zamek zostaje poważnie zniszczony w czasie „potopu szwedzkiego” w roku 1656 w rezultacie nieudanego oblężenia przez wojska pod dowództwem Krzysztofa Żegockiego. Pomimo uchwały sejmu z roku 1658 o podniesieniu z ruin wieluńskiego zamku prace przy jego odbudowie podjęto dopiero w następnym stuleciu. Ich inicjatorem był starosta Hieronim Olszowski. W wyniku zrealizowanych około 1673 roku prac dawny gotycki zamek został przebudowany i pozbawiony cech obronnych.
Kolejny pożar z roku 1791 okazuje się tragiczny w skutkach dla zamku. Zniszczenia okazują się na tyle poważne że Prusacy nakazują rozbiórkę zamkowych ruin. Na zachowanych fundamentach zostają wzniesione nowe budynki. Do naszych czasów nie zachowały się żadne widoczne pozostałości wieluńskiego zamku. Może jedynie stojące na jego miejscu zabudowania skrywają je w swych murach lub piwnicach.
