Zamek w Trzebiatowie
Już w XII wieku w Trzebiatowie znajdował się obronny gród, który w roku 1224 stał się własnością księżnej Anastazji, córki Mieszka III Starego, wdowy po księciu pomorskim Bogusławie I. Ona to za radą opata norbertanów w Białobokach przekazała posiadany w Trzebiatowie majątek na wyposażenie klasztoru norbertanek, do którego następnie wstąpiła. Około roku 1285 w miejsce grodu zostaje wzniesiony klasztor. Złożony był z kościoła, dwóch skrzydeł mieszkalnych i skrzydła bramnego. Przy kościele był wirydarz otoczony krużgankami. Na początku XIV wieku miasto w tym i klasztor zostaje otoczone murami miejskimi.
W XVI wieku zakon trzebiatowskich norbertanek został sekularyzowany, a budynki poklasztorne przejęte przez pomorskich Gryfitów. W roku 1560 nastąpiła przebudowa klasztoru na renesansowy zamek. Rozebrano krużganki i fasadę skrzydła wschodniego oraz skrzydło bramne. Od roku 1619 zamek w Trzebiatowie był rezydencją księżnej Zofii von Schleswig-Holstein, wdowy po księciu pomorskim Filipie II. Na jej życzenie powiększone zostało skrzydło wschodnie. Po śmierci księżnej przeszedł na własność elektora brandenburskiego. W roku 1679 pożar zniszczył skrzydło północne i kościół. W roku 1682 elektor brandenburski Fryderyk III zlecił odbudowę należącej do niego rezydencji. Zgodnie z panującą wówczas modą, przebudowano ją na barokowy pałac. Na miejscu rozebranego kościoła powstało nowe skrzydło, w którego przyziemiu umieszczono stajnie, a na piętrze sale reprezentacyjne. W wyniku przebudowy powstało typowe dla baroku trójskrzydłowe, symetryczne założenie.
W roku 1750 pałac stał się własnością Fryderyka Eugeniusza Wirtemberskiego, dowódcy garnizonu trzebiatowskiego. W 1784 zamieszkał w nim jego syn Ludwik Witenberski z żoną Marią, córką polskiego księcia Adama Czartoryskiego. W roku 1800 pałac został wystawiony na licytację i przeszedł na własność burmistrza Trzebiatowa Brummera. Nowy właściciel zatrzymał dla siebie jedynie parter głównego skrzydła, resztę przeznaczył na wynajem. Jednym ze znamienitszych lokatorów pałacu był gen. Gebhard von Blicher – zwycięzca spod Waterloo. W roku 1813 zostało zburzone skrzydło południowe. W roku 1855 zadłużony majątek przejęło Pomorskie Ziemskie Towarzystwo Kredytowe, przeznaczając pałac na biura i mieszkania. Podczas adaptacji, barokowa rezydencja została przekształcona w stylu klasycystycznym. Po I wojnie światowej obiekt został przystosowany na potrzeby szkoły rolniczej.
Po roku 1945 w trzebiatowskim pałacu mieściły się w nim różne instytucje. Były tu między innymi koszary WOP, siedziby urzędów i mieszkania. W latach 1977-89 pałac został wyremontowany i częściowo przywrócono mu barokowy układ. Podczas prac odkryto relikty gotyckich ścian w skrzydle głównym. Obecnie jest to dwuskrzydłowe założenie o barokowo-klasycystycznym wystroju. Od 1989 w jego wnętrzach mieści się Biblioteka Publiczna i Trzebiatowski Ośrodek Kultury.
