Zamek w Trzcińcu

Pierwsza wzmianka o warowni zwanej Ronow pojawia się w roku 1262. Być może był to już obiekt murowany chociaż trudno to obecnie jednoznacznie stwierdzić. Zamek prawdopodobnie został wzniesiony przez Hronowiców do których należała ziemia żytawska na przełomie XIII i XIV wieku. Przedstawiciele tego czeskiego rodu zaliczali się wówczas do bardzo wpływowych na królewskim dworze. W roku 1319 ziemia żytawska wraz z Trzcińcem została zajęta przez księcia jaworskiego Henryka I. W tym czasie na zamku urzędowali książęcy burgrabiowie. Po śmierci Henryka I w roku 1346 Trzciniec powrócił do korony czeskiej.

Z powodu późniejszych zniszczeń trudno dokładnie odtworzyć wygląd zamku. Wzniesiony na prawym brzegu rzeki Nysy Łużyckiej miał nieregularny kształt. W narożniku płn-zach  znajdowała się czworoboczna wieża o charakterze mieszkalnym. Do murów obwodowych dostawiono  pozostałe budynki mieszkalne i gospodarcze. Wjazd  prowadził od płd-wsch. przez zwodzony most.

W roku 1389 zamek w Trzcińcu otrzymał w lenno Anzelm z Ronowa piastujący urząd wójta żytawskiego i zgorzeleckiego. Kilka lat później odstąpił on trzciniecki zamek za sumę 250 kop groszy Hinkowi Berce z Dubu. Nowy właściciel uczynił z warowni zbójnickie gniazdo siejąc postrach w całej okolicy. W roku 1398 Związek Sześciu Miast otrzymał zezwolenie na zbrojną wyprawę przeciwko raubritterom. Oddziały wystawione przez mieszczan z pobliskiej Żytawy oraz Zgorzelca 10 stycznia 1399 zdobyły zamek i doszczętnie go zniszczyły. Od tego czasu obiekt pozostawał w ruinie służąc jako miejsce pozyskiwania materiału budowlanego do budowy domów w pobliskiej wsi.

Do naszych czasów przetrwały jedynie niewielkie fragmenty kamiennych murów. Zachowała się także zamkowa piwnica oraz głęboka na ponad 40m. studnia.