Zamek w Starej Kraśnicy

Wieś Stara Kraśnica położona w dolinie rzeki Kaczawy, powstała na początku XII wieku. Na jej gruntach założono później Świerzawę i początkowo obie miejscowości nosiły nazwę Sosnowa lub Schonow. Pierwszy raz w źródłach pisanych wieś pojawia się w roku 1268. W roku 1321 Stara Kraśnica została sprzedana przez księcia Bolka I von Zedlitzowi i stała się wtedy siedzibą dóbr rycerskich. Od roku 1580 należała do Adama von Schlewitz. Po jego śmierci majątek odziedziczyła Margaretha de domo von Schweinichen ze Świn. Prawdopodobnie już w pierwszej połowie XVI wieku we wsi istniał obronny dwór.

W latach 1610-24 dwór został na zlecenie rodziny von Schweinich przebudowany przez Adalberta, autora przebudowy zamku w Świnach. Nowa budowla z dwoma dziedzińcami w stylu manierystycznym wzniesiona została z cegły i łamanego kamienia. Budynek miał trzy kondygnacje, z ozdobnymi szczytami od frontu. Elewacje zdobiły renesansowe sgraffita. Całość została otoczona murem, wzniesione zostały także fortyfikacje bastionowe. W wyniku prac powstała okazała rezydencja, jedna z największych i najnowocześniejszych w tej części Śląska.

W późniejszych wiekach rezydencja należała do wielu rodów. W końcu XIX wieku obiekt nie służył już właścicielom majątku. Został zaadaptowany na mieszkania do wynajęcia. Obok w roku 1902 powstał nowy pałac. Po roku 1945 w pałacu funkcjonował PGR. W latach 80-tych XX wieku obiekt został opuszczony i mocno zdewastowany pozostaje w ruinie.

Najcenniejszym zachowanym detalem pałacu jest główny portal flankowany dwoma kolumnami, podtrzymujący podwójny fryz z 16 herbami. Oprócz tego przetrwały inne ciekawe elementy kamieniarki oraz sklepiona kolebkowo klatka schodowa. Z fortyfikacji pozostał fragment muru oraz zwieńczona blankami basteja z otworami strzelniczymi, z kamiennymi obramieniami. Godna uwagi jest także reprezentacyjna manierystyczna brama.