Dwór obronny Slokenbeka

( niem. Schlockenbeck )

Początki zachowanego ufortyfikowanego dworu Slokenbeka nie są udokumentowane. Po raz pierwszy w źródłach pisanych pojawia się w 1544 roku. Wiadomo, że w XV wieku ziemie w prowincji Tukums Zakon Krzyżacki wydzierżawił rycerskiemu rodowi von Butlar. W 1484 roku doszło do walk między arcybiskupem Rygi i Zakonem. W czasie walk mieszczanie Rygi zajęli zamek Tukums i splądrowali miasto. Zapewne to zdarzenie skłoniło zakon i jego wasala Wernera von Bultara do budowy ufortyfikowanego założenia chroniącego drogę w kierunku Rygi.

Zamek Schlockenbeck wzniesiono na prawym brzegu rzeki Slocene po wewnętrznej stronie przedłużonego zakola. Od strony zachodniej najsłabiej chronionej powstała zapewne fosa. Powstał na łagodnym zboczu na planie czworoboku o wymiarach 128x111x123x84m. Mury o grubości 1m zbudowano z kamieni polnych. Na całym obwodzie murów znajdowały się otwory strzelnicze wyprofilowane przy użyciu cegły.  Rozmieszczono je co 5m i zapewne od początku były przystosowane do broni palnej. Pośrodku dziedzińca znajdował się dwór mieszkalny. Początkowo do zamku prowadziła jedna brama ze zwodzonym mostem.

W 1537 mistrz Zakonu Hermann von Brüggeneye odebrał lenno Dietrichowi von Buttlarowi. Powodem było to, iż był on jednym i inicjatorów tzw. Zamieszek Saaremy i aktywnie wspierał ruchu reformacyjny. 19 stycznia 1544 roku  odebrane lenno otrzymał Dietrich Schenkingow. Dokument potwierdzający dzierżawę posiadłości to pierwszy dokument, w którym wspomniany jest dwór Slokenbeka. Dietrich von Bultar wprawdzie próbował zbrojnie odzyskać rodową posiadłość ale został pokonany. Po sekularyzacji Zakonu Krzyżackiego w Inflantach Slokenbeka znalazła się w granicach księstwa Kurlandii i Semigalii a dawne lenno Zakonu przeszło na własność rodu Schenking. W czasie wojen polsko-szwedzkich Szwedzi dwukrotnie splądrowały posiadłość w 1605 i 1622 roku.

W 1678 roku  Slokenbeka przeszła na własność kanclerza księstwa Kurlandii i Semigallii Putthammera. Nowy właściciel dokonał przebudowy, w wyniku której obiekt stracił swe znaczenie jako fortyfikacja. W 1688 roku zbudowano dwie wieże bramne od południa i północy. Do murów dobudowano budynki gospodarcze gorzelnię stodołę i pomieszczenia dla zwierząt hodowlanych. W XVIII i XIX wieku obiekt często zmieniał właściciela. W czasie I wojny światowej w Slokenbeka powstał szpital wojskowy wojsk niemieckich.  Po wojnie w 1920 roku dwór trafił do nadleśnictwa Tukums. W 1949 roku umieszczono w nim magazyn maszyn drogowych. Złe zarządzanie kompleksem spowodowało, że kilka budynków zawaliło się i popadło w ruinę. Odrestaurowanie zespołu dworskiego rozpoczęto w 1977 roku.

Slokenbeka to jedyny dochowany do naszych czasów przykład ufortyfikowanego dworu na terenie Łotwy. Zobaczyć można zachowany w sporych fragmentach otaczający go mur obronny z 31 strzelnicami. Część z nich wcześniej zamurowana została odkryta podczas prac konserwatorskich. Zachowały się obie XVII-wieczne baszty. Stojące na dziedzińcu budynki to w większości zabudowa XIX wieczna. Pierwotny dwór usytuowany pośrodku założenia uległ rozbiórce. Obecnie w części budynków funkcjonuje muzeum drogownictwa a w pozostałych znajduje się hotel i restauracja.