Zamek w Saschiz

Osada od pierwszej połowy XIII wieku była zamieszkiwana przez niemieckich osadników zwanych Sasami. W połowie XIV wieku na wzgórzu za wsią wznieśli zamek o cechach refugialnych. Był wykorzystywany jedynie w razie zagrożenia jako schronienie dla mieszkańców Saschiz. Jego położenie zapewniało bardzo dobry przegląd okolicy umożliwiający wczesne dostrzeżenie zbliżających się wrogów.  Powstał na planie nieregularnego wieloboku o maksymalnej długości 90m i szerokości 52m. Otaczający go mur miał 9-10m wysokości. Początkowo wzmocniony był dwiema kwadratowymi wieżami od południa i północy oraz wieżą bramną. W późniejszym okresie powstały kolejne dwie wieże. Na terenie twierdzy znajdowała się głęboka na 50m studnia oraz kaplica.

W następnym stuleciu od południa wzniesiono drugi mur z kolejną wieżą oraz ufortyfikowano bramę. W źródłach pisanych brak informacji o zamku i jego ewentualnych oblężeniach. Może to świadczyć, że był bezpiecznym miejscem trudnym do zdobycia. Spora odległość zamku od wsi oraz fakt, że na jej terenie powstał ufortyfikowany kościół spowodował, że twierdza zaczęła tracić na znaczeniu. Mimo to do końca II wojny światowej lokalna społeczność siedmiogrodzkich Sasów dbała o niego utrzymując go w dobrym stanie. Niestety masowe deportacje Niemców w latach powojennych pozbawiły go opieki. Pozostali mieszkańcy zaczęli go wykorzystywać jako darmowe źródło materiałów budowlanych szybko doprowadzając obiekt do ruiny.

Dopiero w 2004 roku oczyszczono częściowo zamkowe wzgórze z roślinności i urządzono drogę prowadzącą na teren zamku. Położone na zachodnim krańcu wsi ruiny to jeden z ciekawszych przykładów pozostałości chłopskiego zamku. Zachowały się kamienne mury z widocznym chodnikiem dla straży zaopatrzone w otwory strzelnicze oraz kilkukondygnacyjne wieże. We wsi znajduje się wpisany na listę UNESCO warowny kościół.