Zamek w Rzemieniu

W płn-zach części wsi Rzemień w pobliżu Zespołu Szkół Rolniczych zachowała się rycerska wieża mieszkalna otoczona fortyfikacjami bastionowymi. Około roku 1379 tereny te nabył Jan Tarnowski z rodu Lelewitów. Prawdopodobnie już na początku XV wieku na miejscu obecnego zamku wzniesiony został obronny dwór stanowiący centrum administracyjne rozległego majątku.

Na początku XVI wieku Rzemień staje się siedzibą rodową bocznej linii rodu Tarnowskich. Zapewne to było powodem przebudowy dworu w murowaną wieżę. Obiekt wzniesiony został pośród mokradeł doliny rzeki Wisłoki na niewielkim cyplu odciętym potokiem spiętrzonym w sztuczne stawy. Z uwagi na podmokły grunt teren na którym miała stanąć wieża zagęszczono palami a fundamenty kładziono na dębowym ruszcie. Budowla została wzniesiona na planie zbliżonym do kwadratu o boku 13 m. i posiadała cztery kondygnacje. Do jej budowy użyto cegły a grubość muru w dolnych kondygnacjach miała 2m. Parter i piwnice wykorzystywane były do celów gospodarczych i jako pomieszczenia magazynowe. Na pierwszym piętrze znajdowało się mieszkanie właściciela zamku. Ostatnia najwyższa 4,3m kondygnacja posiadała jedną salę która pełniła funkcję reprezentacyjne. Wieża stała pośrodku otoczonego wałem obronnym dziedzińca. Z pierwszego piętra prowadziły na wały drewniane ganki jeden do wejścia drugi do stajni. Zapewniało to bezpośrednią komunikację z części mieszkalnej wieży bez schodzenia na dziedziniec. Do zamku prowadziła droga przez podzamcze zwane przedrostkiem. Mieściły się tam zabudowania gospodarcze oraz mieszkania dla służby. Otoczony wodą i mokradłami zamek posiadał bramę z prawdopodobnie zwodzonym mostem.

W roku 1616 Rzemień kupuje Stanisław Lubomirski. Nowy właściciel zmodernizował umocnienia ziemne wokół zamku oraz wyposażył go w 40 dział. Pomimo że Rzemień przestał pełnić rolę siedziby rodowej w swym testamencie Stanisław Lubomirski zalecał aby artylerii tego zamku nie uszczuplać. Otaczające obiekt wały, spora liczba dział oraz rozległe bagna i stawy wokół, czyniły Rzemień jednym z bardziej warownych zamków w Rzeczpospolitej w połowie XVII wieku. W roku 1710 klucz rzemieński przechodzi w posiadanie Sanguszków a następnie wraca na krótko do Lubomirskich. W następnych latach już często zmienia właścicieli należąc kolejno do Lasockich Stadnickich Reyów Boguszów i Szaszkiewiczów.

W połowie XIX wieku Feliks Bogusz przeprowadza neogotycką przebudowę wieży. Zostaje nadbudowana jedna kondygnacja oraz założony krenelaż kryjący wklęsły dach. Kolejne zmiany zamku w Rzemieniu miały miejsce na początku XX wieku a ich autorem był Gustaw Szaszkiewicz. Wzniesiona zostaje cylindryczna wieżyczka mieszcząca klatkę schodową oraz dwie dobudówki od północy i zachodu. Wieża uzyskuje ponownie dach namiotowy wyższy niż poprzednio. Rozebrana zostaje stara brama i kazamaty. Kurtyny północna i południowa zostają rozkopane w celu budowy szerokich przejść. Obniżeniu ulega o około 1,7 m poziom dziedzińca.

Do naszych czasów wieża dotrwała dość dobrze zachowana i stanowi ciekawy przykład siedziby rycerskiej. Obecnie obiekt jest w rękach prywatnych.