Zamek w Resku

Początki Reska sięgają okresu wczesnego średniowiecza. Około roku 1190 nad rzeką Regą istniał gród strzegący drogi z Kołobrzegu do Stargardu. Na północ od niego w XIII wieku powstała osada targowa, podzielona na dwie części południowa, należąca do Broków i północną, należącą do Vidantów. W drugiej połowie XIII wieku w miejscu grodu powstała rycerska siedziba. Jej założycielem był Jan Borek syn kasztelana kołobrzeskiego Borka II. Początkowo warownia była drewniana i otoczona ziemnym wałem. Zbudowana została na wzgórzu wznoszącym się 3,5m ponad łąki nad rzeką Regą.

Po roku 1365 Borkowie w miejscu drewnianej warowni rozpoczęli budowę murowanego z kamienia i cegły zamku. Mur obwodowy prawdopodobnie otaczał cały obwód wzniesienia o wymiarach 40x40m. Jednocześnie z budową zamku Borkowie rozpoczęli wznoszenie murów miejskich, których długość wyniosła prawie 1300 metrów. Zamek w Resku mimo, że sprzężony z fortyfikacjami miejskimi został oddzielony od miasta murem i nawodnioną fosą. Prowadziła do niego brama Zamkowa. W roku 1447 Borkowie odkupują od książąt pomorskich sprzedaną im przez Vidantów część miasta i stają się jedynymi właścicielami Reska.

W roku 1774 Borkowie dokonują rozbiórki średniowiecznego zamku i wznoszą w jego miejsce dwór z szachulca. Budowa zniszczyła pozostałości gotyckich zabudowań, co utrudnia odtworzenie pierwotnego wyglądu zamku w Resku. Ryglowy dwór uległ zniszczeniu w roku 1826. Na przełomie XVIII i XIX wieku rozebrane zostały mury miejskie, a na terenie wokół zamku powstał park. Obecnie na zamkowym wzgórzu zachowane są jedynie fundamenty murów obwodowych.