Wieża obronno -mieszkalna w Rakowicach Wielkich

w folwarku miejskim

Pierwsze wzmianki o wsi Rakowice pojawiają się w 1287 roku. W XIV wieku stanowiła ona własność trzech rodów rycerskich. W późniejszych wiekach właściciele często się zmieniali, ale podział na trzy majątki utrzymywał się. Zapewne nie wszyscy właściciele zamieszkiwali Rakowice, więc nie było potrzeby budowania stałej siedziby.

Przyjęło się używanie nazw „”królewski” i „miejski” do istniejących w Rakowicach folwarków. Wzniesiona w końcu XV wieku, a na terenie folwarku miejskim wieża była prawdopodobnie siedzibą Georga von Zedlitz. Powstała na planie prostokąta o wymiarach 8×9 metrów i posiadała cztery kondygnacje. Do jej budowy użyto łamanego kamienia i dużych ciosów z piaskowca, którymi wzmocniono naroża. Dolna kondygnacja wieży miała charakter gospodarczy. Na pierwszym  piętrze znajdowała się reprezentacyjna sala i schody. Na drugim piętrze sypialnia, niewielka komora i schody. Najwyższa kondygnacja posiadała zewnętrzny drewniany ganek hurdycjowy wsparty na kamiennych konsolach. Posiadał on w ścianach i podłodze otwory strzelnicze. Wieża miała dwa wejścia. Jedno znajdowało się na parterze drugie prowadziło na najwyższą kondygnację. Cech obronnych budowli nadawały szczelinowe okna siedem na parterze, trzy na pierwszym i cztery na drugim piętrze.

Wieża była kilkukrotnie przebudowywana. Największe zmiany zaszły na przełomie XVIII i XIX wieku. Usunięto wówczas ostatnią kondygnację z gankiem obronnym. Wieżę zwieńczono dachem mansardowym. Zlikwidowano podziały wnętrz i powiększono usytuowane na parterze wejście. Do 1945 obiekt wchodził w skład niewielkiego majątku ziemskiego. Po II wojnie światowej był własnością PGR-u. W 1989 roku przeszedł w posiadanie Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Zachowana do dnia dzisiejszego wieża jest ciekawym przykładem siedziby drobnej szlachty. Jej obronny charakter mimo iż mocno zredukowany miał podkreślać rycerski status jej właścicieli.