Wieża obronno -mieszkalna w Rakowicach Wielkich

w folwarku królewskim

Pierwsze wzmianki o wsi Rakowice pojawiają się w 1287 roku. W XIV wieku stanowiła ona własność trzech rodów rycerskich. W późniejszych wiekach właściciele często się zmieniali, ale podział na trzy majątki utrzymywał się. Zapewne nie wszyscy właściciele zamieszkiwali Rakowice, więc nie było potrzeby budowania stałej siedziby.

Przyjęło się używanie nazw „królewski” i „miejski” do istniejących w Rakowicach folwarków. Więżę w obrębie folwarku królewskiego wzniósł prawdopodobnie Hans Reussner w drugiej ćwierci XVI wieku. Zbudowana została na planie zbliżonym do prostokąta o wymiarach 9,4×10,5×12,4m. Posiadała trzy kondygnacje. Dwie dolne podzielone były na dużą sklepiona izbę i oddzielone kamienną ścianą, wąski trakt komunikacyjny. Mieściły się w nim schody  prowadzące na wyższe piętro. Najwyższa kondygnacja posiadała pokój i niewielką komorę oddzieloną przepierzeniem. Wieża nie posiadała latryny a jedynie niewielkie pomieszczenie na drugim piętrze przy północnej ścianie z kamienną rynienką do odprowadzania nieczystości na zewnątrz. Wejście do wieży znajdowało się w najniższej kondygnacji.

Wieżę zbudowano z łamanego kamienia i kamiennych ciosów. Usytuowanie jej na terenie zalewanym wodami pobliskiej rzeki Bóbr spowodowało osuwanie się murów. W celu wzmocnienia ścian od strony południowej i wschodniej wsparto je przyporami. W latach 60-tych XX wieku zawalił się dach nieużytkowanej wieży. Pogarszający się jej stan techniczny doprowadził w końcu do jej zawalenia na początku lat 70-tych. Walące się ściany przebiły sklepienia i zagruzowały przyziemie. Obecnie zobaczyć można jedynie mury przyziemia sięgające do wysokości 5,5 metra. Wygląd wieży znamy z zachowanych fotografii i przeprowadzonych w latach powojennych pomiarów.