Zamek Ptuj
Badania archeologiczne wykazały, że zamkowe wzgórze było zamieszkałe już w epoce kamiennej. Około 1000 lat przed naszą era znajdowała się tu umocniona osada, której pozostałości odkryto podczas badań. Także w czasach rzymskich znajdowały się tu obronne fortyfikacje. Po przybyciu Słowian na te tereny również przez nich zostały docenione walory obronne wzgórza.
Pierwsza pisemna wzmianka o zamku Ptuj znajduje się dokumentach arcybiskupa Salzburga Konrada I z początku XII wieku. Sporządzony przez kronikarza zapis mówi, że kazał on zbudować nowy zamek w miejsce starego. Prawdopodobnie już X wieku na wzgórzu znajdowała się kamienna wieża własność arcybiskupów salzburskich. Strzegła granicy na rzece Drawa przed najazdami Węgrów. Arcybiskupi nadali zamek rodzinie szlacheckiej będącej ich wasalami, która przyjęła nazwisko Ptuj. Pierwszy z członków rodziny wzmiankowany jest w 1137 roku jako Friderik I – Friderich de Bethowe. W rękach tego rodu zamek pozostaje do 1438, kiedy umiera ostatni męski potomek Fryderyk IX.
W XII wieku w centralnej części wzgórza znajdował się zespół budynków z romańskim domem mieszkalnym i wieżą obronną. W następnych wiekach obiekt jest rozbudowywany. Powstaje trzyczęściowe założenie z budynkami gospodarczymi i podzamczem od zachodu. W XIV wieku mury zamku połączono z murami miejskimi. Główne założenie zamkowe ma plan podkowy z dwukondygnacyjną zabudową. W latach 1480-90 Ptuj znalazł się w rękach króla Węgier Macieja Korwina. W 1490 roku Węgrzy oddali okupowane tereny cesarzowi niemieckiemu Maksymilianowi I Habsburgowi. Jako zarządzany przez różnych dzierżawców majątek pozostawał jego własnością do 1511 roku, kiedy to został zastawiony arcybiskupowi salzburskiemu Lenartowi Hodiške. Arcybiskup nakazał remont zamku, który znajdował się w złym stanie. W 1555 roku majątek staje się własnością cesarza Ferdynanda I Habsburga. W tym okresie miała miejsce renesansowa przebudowa zamku. Jednocześnie z uwagi na narastające zagrożenie ze strony Turcji podjęto decyzję o wzmocnieniu walorów obronnych zarówno zamku jak i miasta. Prace powierzono włoskim budowniczym, którzy wznieśli nowe fortyfikacje dostosowane do użycia broni palnej.
W 1622 roku zamek Ptuj został kupiony przez rodzinę Eggenbergów. W 1634 roku majątek został sprzedany rodzinie Thaunhausenów, którzy w 1642 roku podarowali go jezuitom z Zagrzebia. Z powodu trudności finansowych jezuici sprzedali zamek w 1656 roku szkockiemu generałowi Walterowi Leslie. Ponieważ ustało tureckie zagrożenie zamek gruntownie przebudowano nadając mu charakter barokowej rezydencji bez cech obronnych. Od wschodu dobudowano budynek z wieżą na jego końcu mieszczący stajnie. W tym okresie rozebrano najstarszą zamkową budowlę kamienną wieżę. W XVIII wieku przy południowym murze wzniesiono budynek administracji, a na zachodnim podzamczu spichlerz zamkowy. Potomkowie generała posiadali Ptuj do 1802 roku, po nich majątek odziedziczyli ich krewni Dietrichsteinowie, w których rękach pozostał do 1864 roku. Po komplikacjach spadkowych w 1873 roku kupiła go hrabina Terezja Herberstein, pierworodna ostatniego księcia Dietrichsteina. Jej zamek zawdzięcza ratunek przed ruiną. Dzięki niej został wyremontowany i na nowo umeblowany. W rękach rodziny Herberstein pozostał do 1945 roku, kiedy to został znacjonalizowany. Obecnie mieści się w nim kolekcja kulturalno-historyczna Muzeum Regionalnego w Ptuju. W 1999 roku zamek został uznany za zabytek kultury o znaczeniu narodowym.
Z powodu licznych przebudów zachowało się niewiele gotyckich pozostałości. Zwiedzając zamkowe komnaty na szczególną uwagę zasługuje sala rycerska i wznosząca się na dwie kondygnacje kaplica.
