Zamek w Połczynie

Ekspansja Brandenburgii na przełomie XIII i XIV wieku w kierunku wschodnim, spowodowało zagrożenie księstwa zachodniopomorskiego. Jego władca książę Bogusław IV postanowił wzmocnić swe granice budując szereg zamków-strażnic. Jednym z nich był niewielki zamek w Połczynie wzniesiony około roku 1290. Dotychczas nie udało się zlokalizować tego obiektu. Część historyków uważa, że znajdował się w miejscu obecnego wzgórza zamkowego. Następca Bogusława IV książę Warcisław nadaje Połczyn w lenno rycerzowi Hasso von Wedel zwanemu Czerwonym. Ten jednak w roku 1337 składa hołd margrabiemu Ludwikowi. Za sprzyjanie Brandenburgii książęta pomorscy odbierają Połczyn Wedelom i nadają go w roku 1389 rycerskiemu rodowi Manteuffelów.

Na początku XV wieku Manteuffelowie wznoszą obronną wieżę mieszkalną. Powstała na rzucie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 12,6×12,1m i posiadała dwutraktowy podział wnętrza. Stanęła przy brodzie na lewym brzegu rzeki Wogry na południe od miasta. Do budowy wykorzystano sztucznie uformowane morenowe wzgórze. Strome zbocza i otaczające wzniesienie mokradła, stanowiły naturalne walory obronne. Około roku 1515 Kurt Manteuffel po zniszczeniach spowodowanych pożarem z roku 1500 przebudowuje zamek. Na fundamentach wieży wzniesione zostaje jedno skrzydło, drugie jednokondygnacyjne powstaje w północnej części wzgórza. Od wschodu i południa założenie otoczono murem obwodowy. Wjazd prowadził od strony miasta przez skrzydło północne.

W roku 1654 Asmus Manteuffel sprzedał swoją część zamku i miasta Jakubowi von Krockow. W latach 1770-72 ówczesny właściciel Połczyna, Antoni von Krockow, dokonuje przebudowy zamku. Oba skrzydła zostają podwyższone o jedną kondygnacje oraz połączone łącznikiem, tworząc dwuskrzydłowe założenie na planie zbliżonym do litery „L”. Przekształciło to obiekt w barokową rezydencję pozbawioną cech obronnych.

W połowie XIX wieku zamek w Połczynie został wykupiony przez miasto. Ulokowano w nim urząd pocztowy. W następnym stuleciu po niewielkich przeróbkach zaadaptowano go na mieszkania. W roku 1965 rozpoczęto prace zmierzające do rewaloryzacji zaniedbanego obiektu. Po ich zakończeniu w roku 1983 w jego wnętrzach znalazły siedzibę placówki kulturalno-oświatowe. Z pierwotnego być może jeszcze średniowiecznego założenia, zachowały się jedynie piwnice pod skrzydłem zachodnim.