Pałac w Podzamczu Piekoszowskim

Znajdujące się w Podzamczu ruiny mimo czterech narożnych baszt to pozostałości magnackiej rezydencji praktycznie nie posiadającej cech obronnych. Pałac wzniesiony został przez wojewodę sandomierskiego i lubelskiego Jana Aleksandra Tarłę herbu Topór w latach 1649-55. Budowa tak okazałej rezydencji mogła wynikać z powtórnego małżeństwa wojewody z Anną Czartoryską. Projektantem i budowniczym pałacu był Tomasz Poncino, znany włoski architekt barokowy. Pałac wzorowany był podobno na pałacu biskupów krakowskich w Kielcach. Jego budowę ukończono tuż przed „potopem” szwedzkim.

Obiekt powstał na niewielkim wzniesieniu pośród mokradeł. Dwukondygnacyjny budynek z kamienia i cegły miał plan prostokąta. W jego narożnikach usytuowano sześcioboczne trzykondygnacyjne baszty. Mimo zamkowego wyglądu były elementem dekoracyjnym podkreślającym jedynie znaczenie i status właściciela. Baszty północne pełniły funkcje administracyjne, w południowych znajdowały się klatki schodowe. Rezydencja była własnością rodu Tarłów do roku 1842, kiedy to dobra piekoszowskie kupił Kazimierz Sosnowski.

W roku 1860 zaniedbany już pałac strawił pożar. Jeden z jego późniejszych właścicieli Aleksander Kozłowski podjął się prac remontowych, przerwała je jednak jego nieoczekiwana śmierć. Ostatnimi właścicielami obiektu była rodzina Dobrzańskich. Obecnie pałac w Podzamczu Piekoszowskim to pozbawiona dachu ruina. Niestety brak zabezpieczeń i swobodny dostęp do obiektu sprzyja jego dewastacji.