Zamek w Pińczowie

Już we wczesnym średniowieczu na przełomie XI i XII wieku na cyplu wzgórza położonego na lewym brzegu rzeki Nidy znajdował się obronny gród. Pod koniec XIII wieku na jego miejscu został wzniesiony murowany zamek. Brak jednoznacznych informacji kto był jego fundatorem. Miał nieregularny plan  dostosowany do kształtu wzgórza a jego głównym elementem była duża cylindryczna wieża usytuowana we wschodniej części wzniesienia. W roku 1424 zamek w Pińczowie kupił biskup krakowski Zygmunt Oleśnicki.

Nowy właściciel rozebrał stary zamek i na jego miejscu wzniósł nowy. Po trwającej 30 lat budowie powstał jeden z najwspanialszych obiektów w ówczesnym Królestwie Polskim. Był to nowy typ zamku łączący w sobie zarówno walory obronne jak i rezydencjonalne. Do jego budowy użyto starannie obrobionych kamiennych bloków. Zamek powstał na planie czworoboku. Na płd-zach krańcu wzgórza stanął dwukondygnacyjny budynek o wymiarach 13x23m. Na osi zewnętrznej elewacji umieszczono duży wykusz wsparty czterema skarpami. Dwa mniejsze wykusze umieszczono na bokach budynku. We wschodnim i północnym narożniku murów obronnych wzniesiono dwie kwadratowe wieże. Wschodnia większa została wysunięta przed lico muru. Obok niej w murze południowym znajdowała się wieża bramna z kaplicą na piętrze. Do zamku prowadził most wsparty na masywnym kamiennym filarze na którym wjazd załamywał sie pod kątem prostym w kierunku płn-wsch.

W roku 1586 zamek w Pińczowie stał się własnością rodziny Myszkowskich. Nastąpiła wówczas przebudowa która nadała budowli cech renesansu. W tym okresie powstało także podzamcze otoczone ziemnym wałem. W posiadaniu Myszkowskich Pińczów był do roku 1727 a następnie stał się własnością Wielopolskich. Od tego momentu zaczął się powolny upadek zamku. Po przeniesieniu siedziby nowych właścicieli do miasta Franciszek Wielopolski w roku 1799 zezwolił na rozbiórkę zamku. Niestety z wspaniałej niegdyś budowli do naszych czasów zachowały się jedynie nikłe fragmenty murów.