Zamek w Piltyniu
Pod koniec XIII wieku biskupi kurlandzcy podjęli decyzję o budowie swej głównej siedziby w Piltyniu. Zbudowany nad brzegiem rzeki Windawy zamek pełnił rolę głownej biskupiej rezydencji do 1583 roku. Po raz pierwszy informacja o nim pojawia się w 1309 roku kiedy zamek nieskutecznie próbowały szturmować wojska litewskie.
Zbudowany około 1295 roku warownia była dwuczłonowym założeniem. Składała się z zamku wysokiego oraz podzamcza. Zamek wysoki wzniesiony na planie o wymiarach 40×50 m. posiadał cztery skrzydła i wewnętrzny dziedziniec. Będąc siedzibą biskupa prócz funkcji obronnych musiał także spełniać także potrzeby reprezentacyjne. Opisy wspominają o ogromnej sali w której podejmowano przybywających na zamek gości. Posiadał także kaplicę oraz prywatne komnaty biskupa. Najbardziej okazałe i reprezentacyjne pomieszczenia zamku zajmowały pierwsze pietra zamkowych skrzydeł. Komunikację zapewniał zewnętrzny krużganek.
Od wschodu i południa do zamku wysokiego przylegało obszerne podzamcze którego mur wzmacniały baszty. Mało spotykanym rozwiązaniem była usytuowana pośrodku wschodniej kurtyny sporych rozmiarów okrągła wieża o średnicy 14,2 m. Druga mniejsza także okrągła wieża o średnicy 8,6 m. znajdowała się w narożniku płd-zach. Obie wieże były dostosowane do użycia broni palnej. Zamek otaczała nawodniona fosa o głębokości 3m której szerokość miała od 5 do 30 m. Wjazd prowadził od południa przez dwie bramy z dwoma zwodzonymi mostami przerzuconymi każdy nad swoją połową fosy. Zamek zajmował powierzchnię około 1ha.
W 1559 roku ostatni biskup kurlandzki Johann von Munchausen sprzedał Ziemię Pilityńską królowi duńskiemu a ten przekazał ja swojemu bratu Magnusowi. Po śmierci Magnusa w 1683 pretensje do Ziemi Plityńskiej zgłosiła Polska. Oddziały polskiego wojska wkroczyły na sporne terytorium. Zajęte ziemie biskupstwa nie weszły w skład Księstwa Kurladdii i Semigali ale podlegały bezpośrednio Rzeczpospolitej. Zamek plityński stał się siedzibą władz powiatu.
Wojny polsko-szwedzkie z XVII wieku doprowadziły do upadku zamku. W XVIII wieku jego ruiny były wykorzystywane jako miejsce pozyskiwania materiału budowlanego do odbudowy miasta. Do naszych czasów zachowały się niewielkie pozostałości wspaniałej niegdyś siedziby biskupów Kurlandiii. Obecnie zamkowe ruiny położone są nad jeziorem ponieważ koryto rzeki Windawy przesunęło się o kilka kilometrów na zachód. Zobaczyć możemy częściowo zachowane dwie okrągłe wieże oraz ledwo widoczne w trawie mury zamku wysokiego.
