Zamek w Pełczycach

Pierwszym obiektem obronnym istniejącym w Pełczycach był położony na wyspie jeziora Panieńskiego gródek rycerza Ludolfa de Berensteyn. Funkcjonował on do przełomu 1279-80, kiedy to wznowione zostały walki pomiędzy Pomorzem i Brandenburgią.  Pełczyce zostały opanowane przez margrabiów Ottona V, Ottona VII i Albrechta III. Ten ostatni w połowie 1298 roku sprzedał Ziemię Pełczycką swym kuzynom Ottonowi IV, Konradowi, Henrykowi i Janowi IV. W roku 1315 następuje kolejna zmiana i Pełczyce przechodzą we władania księcia Otto I szczecińskiego. Wtedy to książęcy lennik z rodu von der Osten wznosi murowany zamek. Pierwsza o nim wzmianka pojawiła się w dokumencie z 13 marca 1321. Być może zostaje zniszczony podczas najazdu wojsk księcia wołogoskiego

Nowy zamek wzniesiony na wschód od miasta, chroniony przez wody jeziora i otaczające go moczary, miał plan regularnego czworoboku o wymiarach 40x40m. Otoczony był wysokim murem obwodowym. Wjazd do zamku prowadził od południa po moście na palach łączącym go lądem. Na dziedzińcu naprzeciw wjazdu stał dom mieszkalny. Po lewej stronie bramy znajdowała się cylindryczna baszta, niższa od murów obwodowych. Może to świadczyć, że jej budowa nie została ukończona.

W 1451 r. zamek w Pełczycach bezskutecznie oblegało wojsko nowomarchijskie dowodzone przez Krzyżaków. Kiedy w roku 1464 umiera ostatni książę szczeciński Otto III, pretensje do sukcesji po zmarłym zgłaszają elektorzy brandenburscy, co doprowadza do wojny. W 1478 elektor Albrecht Achilles najeżdża ziemię pełczycką i 1 sierpnia zdobywa szturmem pełczycki zamek. Zachodnia część ziemi pełczyckiej z miastem Pełczyce zostaje przyłączona do Brandenburgii. Zasłużony w tej wojnie marszałek elektora Jerzy Rülicke zostaje starostom pełczyckim, a od 1482 właścicielem miasta. W roku 1485 nowymi właścicielami Pełczyc zostają bracia von Waldow z Lubniewic.

Około roku 1600 von Waldowowie przebudowali zamek w stylu renesansowym. Głównym budynkiem zostało dobudowane skrzydło wschodnie. W czasie wojny północnej zamek został zniszczony. W 1728 r. Krzysztofa von Waldow sprzedał zrujnowany obiekt skarbowi królewskiemu. Do połowy XVIII wieku zamkowe ruiny zostały całkowicie rozebrane. W XIX wieku na zamkowym wzgórzu wzniesiony został nowy budynek mieszczący obecnie siedzibę parafii.