Zamek w Malcu

Na początku XIV wieku wieś Malec stanowiła własność szlachecką, następnie przeszła w ręce książąt oświęcimskich. Wtedy to na wyspie wśród stawów  z inicjatywy księcia oświęcimskiego Jana III powstał niewielki zamek obronny. Odegrał on pewną rolę w okresie podjazdowych walk pomiędzy książętami oświęcimskimi, a rycerzami króla polskiego. W XV wieku zamki w Barwałdzie Wołku oraz Malcu dostały się w ręce rycerzy rabusiów dowodzonych przez Włodka ze Skrzyczna. Z uwagi na ciągłe napady na polskie pogranicze i kupców zmierzających do Krakowa, król Kazimierz Jagiellończyk wymógł na księciu oświęcimskim Januszu IV pomoc finansową w wyprawie przeciw rabusiom. Ponieważ książę nie wywiązał się z obietnicy i wspomagał raubritterów, w roku 1452 wojsko królewskie pod wodzą Jana Szafrańca wkroczyło do Księstwa Oświęcimskiego. Polacy szturmem zdobyli zamek w Malcu i obsadzili go 200 osobową załogą. Po zapłaceniu 2000 czerwonych złotych obiecanego wsparcia na walkę z rabusiami i dodatkowo 800 złotych rekompensaty, książę Janusz IV odzyskał zamek w Malcu.

W roku 1457 Księstwo Oświęcimskie zostało przyłączone do Korny Polskiej. Zajęta w tym czasie wojną trzynastoletnią z Zakonem Krzyżackim Polska nie miała dość sił, aby kontrolować pogranicze ze Śląskiem. Zamek w Malcu został wówczas zajęty przez wojsko zaciężne domagające się zaległego żołdu. Założyli związek zwany „Bracią” i napadali na okolicę. Tym razem król Kazimierz Jagiellończyk wysłał wojsko z zadaniem zdobycia oraz zburzenia zamku. Rozkaz władcy został wykonany i zamek w Malcu przestał istnieć.

Obecnie po zamku pozostał jedynie wysoki na 7m ziemny kopiec na wyspie stawu rybnego. Jeszcze w drugiej połowie XX wieku prowadziła na wyspę grobla, ale została zlikwidowana.