Zamek Lendava

Prawdopodobnie już w XII wieku na zamkowym wzgórzu istniała obronna budowla. Strome ściany wzniesienia o wysokości 266 m n.p.m. zapewniały dobre walory obronne twierdzy. Zachował się dokument z 1192 roku, na mocy którego właścicielami „Alsó-Lendva” (Dolna-Lendava) zostali członkowie rodu Hahót-Buzád, którego protoplaści pochodzą z niemieckiej Turyngii lub Grazu w Austrii. W jej posiadaniu było 19 zamków, a Landava stała się siedzibą jednej z gałęzi rodu. Pierwszym znanym z nazwiska przedstawicielem rodu władającym Lendavą był Dominus de Lindau Hahót III, wzmiankowany w 1272 roku. Trzon średniowiecznego murowanego zamku powstał pod koniec XIII wieku. Badania potwierdziły, że posiadał wieżę mieszkalną, kaplicę  i otoczony był murem obwodowym. Stała rozbudowa i umacnianie warowni wynikało z nieustannego zagrożenia najazdami Tatarów oraz atakami króla czeskiego Otokara II. Jedna z rozbudów  miała miejsce z inicjatywy Istvána Alsólendvai I. ( István Hahót I.).  Ród Hahót, który przyjął nazwisko Bánffy przez trzy stulecia był jednym z najwybitniejszych węgierskich rodów szlacheckich. Najwyższym zaszczytem obdarzony został János Bánffy VI, który został mianowany palatynem króla węgierskiego Jan Zápolya.

Do XVI wieku zamek Lendava był stałe rozbudowywany tak, że swym zasięgiem objął całe wzgórze. Wewnętrzny dziedziniec otoczono zabudową, a od strony miasta wzniesiono kilkukondygnacyjną wieżę, która zachowała się do dziś. W mury wkomponowano baszty dostosowane do użycia broni palnej. Warownia była ważnym strategicznie obiektem w czasie narastającego zagrożenia ze strony Turcji. Mimo podjętych kilkukrotnie prób nigdy Turkom nie udało się zdobyć zamku. Szczególnie dramatyczna obrona miała miejsce w 1603 roku, gdy zamku bronił garnizon liczący 800 żołnierzy wsparty 300 mieszczanami.

W 1645 umiera ostatni męski przedstawiciel rodu Bánffy.  Majątek Lendava staje się własnością rodu Nádasd. W 1671 roku za udział w spisku Ferenca Nádasdy zamek zostaje skonfiskowany i przejęty przez skarb państwa. Kilka lat później nabył go palatyn Pál Esterházy. Nowy właściciel przystępuje do odbudowy mocno zniszczonego obiektu. Zamek zostaje przekształcony w barokową rezydencję. Odrestaurowane zostają skrzydła płn.-zach. i płd.-zach. oraz wieża, które zostają zwieńczone mansardowymi dachami. Od strony dziedzińca dobudowano arkadowy korytarz. Komunikację zapewniają spiralne barokowe schody. Odbudowany zamek miał kształt litery L, która miała uhonorować ówczesnego cesarza Austrii Leopolda I. W posiadaniu rodu Eszteházy zamek pozostawał do 1918 roku, jednak nie zamieszkiwali oni w nim na stałe. Opiekę nad nim sprawowali zarządcy nieruchomości.

W latach 1872-96 do czasu budowy szkoły w mieście uczniowie korzystali z pomieszczeń zamku. Po I wojnie światowej zamek służył jako koszary armii jugosłowiańskiej, a po II wojnie światowej ponownie jako szkoła . Do końca II wojny światowej zamek istniał w dawnym kształcie. W 1947 roku władze podjęły decyzję o rozbiórce dużej części zniszczonych zamkowych murów w celu pozyskania materiałów budowlanych. Od 1972 roku w zamkowych wnętrzach funkcjonuje muzeum dziedzictwa kulturowego regionu Lendava oraz Węgrów w Słowenii, a także galeria sztuk pięknych.