Zamek w Krobi

Już w czasach wczesnego średniowiecza na wyspie wśród bagien na płn-wsch krańcu obecnego miasta znajdował się obronny gród plemienny. Jego kontynuacją był wzmiankowany w połowie XIII wieku gród będący siedzibą kasztelańską. Walory obronne miejsca musiały być bardzo dobre skoro zdecydowano o przekształceniu w połowie XV wieku istniejącego założenia obronnego w zamek. Inicjatorem przedsięwzięcia był biskup poznański Andrzej z Bnina.

Zamek w Krobi powstał na specjalnie usypanym wzniesieniu i miał kształt wydłużonego prostokąta. Otoczony był murem obwodowym do którego dostawiono dwa skrzydła. Przy kurtynie wschodniej znajdował się główny budynek mieszkalny natomiast połączony z nim drugi mniejszy znajdował się przy kurtynie południowej. Całe założenie otoczone było szeroką fosą. Dodatkową obroną były otaczające zamek od pł-zach i płd-wsch stawy i podmokłe łąki. Droga do zamku prowadziła od strony zachodniej przerzuconym nad fosą mostem. System obronny wjazdu był rozbudowany i prawdopodobnie wzmocniony wieżą bramną.

W połowie XVI wieku były na zamku prowadzone prace których celem było nadanie mu charakteru bardziej rezydencjonalnego. Obiekt nie istniał zbyt długo. Zniszczenia dokonane w czasie „potopu szwedzkiego” w roku 1655 i podczas wojny północnej doprowadziły do jego upadku. W XIX wieku nastąpiła zupełna rozbiórka zamkowych ruin.

Do naszych czasów prócz śladów fosy otaczającej niewielką wyspę nie zachowały się żadne widoczne pozostałości zamkowych murów.