Zamek w Kownie

Początki zamku w Kownie sięgają końca XIII wieku. Jego budowę przypisuje się legendarnemu władcy Litwy Kunasowi. Warownia powstała przy ujściu rzeki Wilii do Niemna. Wzniesiona na planie nieregularnego czworoboku posiadała jedynie kamienne mury bez wież. Położony na pograniczu litewsko-krzyżackim zamek był wiele razy oblegany. Po raz pierwszy rycerze Zakonu zdobyli go w roku 1317. Za panowania księcia Kiejstusa w roku 1362 zamek po długotrwały oblężeniu ponownie został zdobyty i doszczętnie zniszczony. Ze względu na swe strategiczne położenie szybko jednak został odbudowany. W roku 1383 Krzyżacy pod wodzą Wielkiego Mistrza Konrada Zollnera von Rotenstein po raz kolejny zajęli Kowno. Zakon postanowił na stałe przyłączyć miejscowość do swego państwa.  W miejsce zburzonej litewskiej warowni powstał murowany zamek nazwany Ritterswerde obsadzony stałą załogą, która nie zdołała go jednak długo utrzymać.

W wyniku krzyżackiej przebudowy powstało regularne czworoboczne założenie. Ceglano-kamienne mury wzmocniono narożnymi basztami na przemian kolistymi i kwadratowymi. Wjazd do zamku znajdował się w jednej z kwadratowych baszt.  W celu wzmocnienia obronności całego założenia przekopano kanał między rzekami Wilią i Niemnem. Zamek w Kownie jeszcze parę razy przechodził z rąk do rąk. Po przegranej przez Zakon krzyżacki bitwie pod Grunwaldem w roku 1410 warownia straciła swe strategiczne znaczenie. Zamek stał się siedzibą wójta.

W połowie XVI wieku zamek rozbudowano i zmodernizowano. Przy płd. -wsch. baszcie wzniesiono półkolistą basteję o średnicy 41m. przystosowaną do użycia artylerii. Do korzystania z broni palnej przystosowano także mury wykonując nowe strzelnice. W roku 1549 król Zygmunt August podarował zamek swej żonie Barbarze Radziwiłłównie. W początkach wieku XVII w zamkowych murach mieścił się sąd i archiwum.

W roku 1655 Kowno zostaje zajęte przez  wojska szwedzkie i zniszczone przez potężny pożar. Mocno uszkodzony zamek nie zostaje odbudowany i stopniowo popada w ruinę. Przyczynia się do tego rzeka, która podmywa mury powodując się ich osuwanie. W XIX wieku władze rosyjskie wydają zgodę na rozbiórkę ruin i budowę domów na terenie dawnego podzamcza. Do naszych czasów zachowały się jedynie dwa odcinki murów i ruiny baszty z basteją oraz relikty drugiej baszty. Obiekt jest udostępniony turystom, a na jego terenie funkcjonuje niewielkie muzeum.