Dwór w Jaszkowej Górnej

Pierwsza informacje o wsi pojawia się 1324 roku. W średniowieczu właściciele różnych części miejscowości zmieniali się bardzo często. Na początku XVI wieku z inicjatywy Hansa Daniela von Henningdorf zbudowana została renesansowa wieża mieszkalna. Posiadała trzy kondygnacje z jednotraktowymi wnętrzami i zwieńczona była stromymi dwuspadowymi dachami. Wejście do wieży znajdowało się na poziomie pierwszego pietra i dostępne było po drewnianych schodach. W 1550 roku obiekt został prawdopodobnie zniszczony przez pożar. W czasie odbudowy wykonano nowe sklepienia i powiększono obiekt od północy.

W latach 1570-76 Georg Daniel von Henningdorf do wieży dostawił dwukondygnacyjny renesansowy budynek później podwyższony o jedną kondygnację. Pierwsza kondygnacja pełniła funkcje reprezentacyjne druga mieszkalne. We wnętrzach posiadał kolebkowe sklepienia drzwi ozdobiono kamiennymi portalami. Zewnętrzne ściany pokryto dekoracją sgraffitową. Budynek zwieńczono dwuspadowym dachem z okazałym szczytem ze sterczyną. Dzięki rozbudowie wieża przekształciła się w reprezentacyjną rezydencję. Po śmierci Georga Daniela von Henningdorf dwór przestał pełnić rolę rodowej siedziby. Następujące często zmiany właścicieli nie miały dobrego wpływu na stan obiektu.

W 1669 roku właścicielką dworu w Jaszkowej Górnej została księżna Maria Benigna Piccolomini. Po jej bankructwie majątek kupił hrabia Johann Ernest von Goetzen. W rękach rodu von Götzen dwór pozostawał do 1780 roku. W połowie XVIII wieku miała miejsce przebudowa dworu, podczas której zmieniono szczyt wieży. Ostatnim właścicielem przed II wojną światową była rodzina Magnisów. W latach 1969-71 przeprowadzono remont uszkodzonego podczas wojny obiektu. Przez krótki czas wnętrza dworu mieściły kolekcję zegarów Muzeum Ziemi Kłodzkiej, a później składnicę muzealną. Na przełomie lat 80 i 90-tych XX wieku przeprowadzono kolejny remont. Niestety z braku funduszy nie został ukończony i obiekt uległ dewastacji. Obecnie dwór jest własnością prywatną.

Znajdujący się we wsi zespół dworski to pozostałość dawnego renesansowego dworu. Relikty najstarszej wieży zachowały się w południowej części budynku.