Zamek w Dundaga
Już w 1237 roku tereny dzisiejszej Dundagi przypadły arcybiskupowi Rygi. Kilka lat później arcybiskup Nikolaus przyznał dochody z tutejszej parafii, ryskiej kapitule katedralnej. Pierwsza wzmianka o zamku pojawia się w 1318 roku kiedy został zajęty przez wojska krzyżackie podczas ich konfliktu z arcybiskupstwem. Prawdopodobnie zamek został zbudowany wcześniej zapewne już w wieku XIII ale dokładna data nie jest znana.
Zamek Dundagen został wzniesiony w środkowej części długiego wąskiego półwyspu z trzech stron otoczonego wodami strumienia którego wody spiętrzono kilkoma stawami. Od płd-zach półwysep odcięto fosą. Zamek nie został zbudowany na końcu półwyspu ponieważ był on już odcięty przekopem. Znajdowała się tam obronna osada pogańskich Kurów zamieszkana w czasie budowy warowni.
Plan zamku miał regularny kształt o wymiarach 48×69 m. W pierwszej kolejności powstało skrzydło płd-zach. W późniejszym okresie wzniesiono kolejne dwa skrzydła. Od północy obszerny zamkowy dziedziniec został zamknięty kamiennym murem. Skrzydła były podpiwniczone i posiadały dwie kondygnacje. Reprezentacyjne pomieszczenia zamkowe jak kaplica komnaty dostojników znajdowały się na piętrze. Parter zajmowały pomieszczenia gospodarcze w tym kuchnia piekarnia i łaźnia. Trudno obecnie stwierdzić czy w swej początkowej fazie zamek posiadał wieżę. Możliwe, że była to jedynie niewielka wieża bramna broniąca wjazdu. Usytuowana była w płn-zach części dziedzińca.
Ciągłe konflikty między arcybiskupstwem ryskim i Zakonem Krzyżackim spowodowały, że zamek Dundagen wojska zakonne zajmowały także w roku 1359 i 1383. W 1434 roku zamek kupił biskup kurlandzki Johann IV Tiergart. W rękach biskupów kurlandzkich pozostał do 1559 roku kiedy to ostatni biskup kurlandzki Johann von Munchausen sprzedał biskupstwo królowi duńskiemu a ten przekazał je swojemu bratu Magnusowi. Magnus sprzedał zamek Dundaga polskiemu kanclerzowi Martinowi von Bersewitz, który z kolei sprzedał go w 1588 roku rodzinie von Bülow. W XVII wieku Inflanty były terenem wojen polsko-szwedzkich. W 1656 wojska szwedzkie zniszczyły i splądrowały zamek.
Pod koniec XVII wieku Anna Sibylla Maydel (ur. Osten-Sacken) przeprowadziła odbudowę zamku. W wyniku tych prac stracił on swój średniowieczny charakter i został przekształcony w szlachecką rezydencję majaca podkreślać status jego właścicieli. Wzniesione zostały nowe budynki które połączone ze starszymi otoczyły zamkowy dziedziniec ze wszystkich stron. Skrzydła nadal miały dwie kondygnacje i poddasze. Podwyższono wieże bramną przekształcając ją w dzwonnicę i umieszczono w niej kaplicę. Kolejna duża przebudowa zamku miała miejsce w roku 1785. Będący wówczas właścicielem Karl von Osten-Sackens nadbudował zamkowe skrzydła o jedną kondygnację.
W nocy 1 kwietnia 1872 zamek został zniszczony przez pożar który spowodował olbrzymie straty. Uszkodzone budynki zasypały zamkowe piwnice które pozostawiono nieodgruzowane. Rozpoczęte prace mające na celu odbudowę zrealizowano tylko częściowo. W 1905 roku miał miejsce kolejny pożar. Cztery lata później Kristian von der Osten-Sacken rozpoczął odbudowę zamku. Obiekt stracił swój barokowy wygląd na rzecz modnego wówczas neogotyku. W 1926 zamek zaadaptowano na urzędy. Po II wojnie światowej mieściła się w nim początkowo szkoła średnia, później internat. Obecnie znajdują się w nim różne instytucje publiczne i gminne.
Zamek w Dundaga należy do lepiej zachowanych tego typu zabytków na terenie Łotwy. Mimo przebudów zachował swą średniowieczną bryłę. Niestety w zamkowych wnętrzach nie przetrwało zbyt wiele śladów świadczących o jego gotyckich początkach. Na wewnętrznym dziedzińcu, po obu stronach wejścia znajdują się dwa reliefy, wykonane w 1909 roku przez Augusta Voltza. Jeden przedstawia rycerza Zakonu Krzyżackiego, drugi biskupa.
