Zamek w Drzewicy

Założycielami miasta Dzewica jest rycerski ród Ciołków dla których stała się rodową siedzibą. Jednak to nie przedstawiciele tego znanego rodu a arcybiskup gnieźnieński Maciej Drzewicki wzniósł zamek którego ruiny znajdują się na prawym brzegu rzeki Drzewiczki. Zbudowany został w latach 1527-35 na planie regularnego prostokąta o wymiarach 37×43 m. W narożach zamku stanęły ukośnie ustawione wieże posiadające w swych dolnych kondygnacjach strzelnice kluczowe. Wjazd do zamku prowadził przez wieżę płn-wsch która była większa od pozostałych oraz most zwodzony przerzucony nad fosą.

Wzdłuż zachodniego muru znajdował się główny trzykondygnacyjny budynek mieszkalny. Przykryty był dwoma równoległymi dwuspadowymi dachami oraz zwieńczony ceglanymi szczytami. Na ścianie północnej i południowej znajdowały się dwa alkierze połączone z budynkiem głównym. Zabudowania dla służby i biskupiego dworu znajdował się w płd-wsch narożniku dziedzińca. Drzewicki zamek wzniesiony w okresie przejściowym łączącym elementy gotyku i renesansu nie posiadał zbyt rozbudowanego systemu obrony. Jego obronność zwiększały otaczające go ziemne wały oraz rozlane wody Drzewiczki.

Zamek należał przez dwieście lat do rodziny budowniczego zamku a następnie był w posiadaniu rodzin Sołtyków  i Szaniawskich. Pod koniec XVIII wieku stał się siedzibą klasztoru bernardynek które zaadaptowały go do swoich potrzeb. W roku 1814 zamek został zniszczony przez pożar i od tego momentu pozostaje niezamieszkały powoli chyląc się ku ruinie. Dopiero w latach czterdziestych XX wieku przeprowadzono pierwsze prace zabezpieczające ruiny.
Do naszych czasów zachowały się mury z renesansowymi szczytami narożne wieże oraz pozostałości budynków mieszkalnych. Drzewicki zamek jest ciekawym przykładem szesnastowiecznej świeckiej rezydencji obronnej wzniesionej na terenach nizinnych ponieważ jego założenie na przestrzeni wieków niewiele zmieniło się od pierwotnego.