Zamek w Drawnie
Po zajęciu przez margrabiów brandenburskich pod koniec XIII wieku terenów na wschód od Odry, powstała tzw. Nowa Marchia. W celu utrzymania nowych zdobyczy terytorialnych margrabiowie nadawali ziemię rodom rycerskim ze Starej Marchii, które na nowych włościach budowały swe zamki. Jednym z hojnie obdarowanych rodów byli Wedelowie. Na początku XIV wieku otrzymali oni ziemię nad jeziorem Dubie i wznieśli tu swą rodową siedzibę.
Zamek w Drawnie powstał na sztucznie uformowanym wzniesieniu na półwyspie jeziora. Prawdopodobnie wykorzystano miejsce po istniejącym tu już w X wieku obronnym grodzie. Zamek nie tylko był siedzibą Wedelów, ale strzegł ważnego brodu na rzece Drawie, przez który prowadził trak handlowy do Malborka. Pierwsze wzmianki o zamku pochodzą z roku 1421, ale wszystko wskazuje, że obiekt powstał na początku XIV wieku. W najwyższym punkcie wzniesienia znajdował się główny dom mieszkalny mający plan prostokąta o wymiarach 15x 28,7 m. Zbudowany z cegły na fundamencie z kamieni polnych posiadał trzy kondygnacje. W narożnikach budynek wsparty był masywnymi przyporami. Jego elewacje ozdobiono cegłą zendrówką, a szczyty blendami w kształcie tarcz. O obronnym charakterze obiektu świadczyły bezokienne przyziemie i okienka strzelnicze na pierwszym piętrze. Dodatkowymi walorami obronnymi były siedmiometrowe strome zbocza wzgórza oraz sucha fosa otaczająca zamek. Podjazd do zamku prowadził wzdłuż południowego i wschodniego boku do bramy usytuowanej w narożniku płn-wsch. Od zachodu znajdowały się dwa podzamcza, stopniowo wznoszące się ku górze, otoczone każde z osobna murami.
Obok zamku rozwinęła się osada, która prawdopodobnie pomiędzy 1313 a 1333 rokiem otrzymała prawa miejskie. W 1326 r. Nową Marchię najechał sojusznik księcia pomorskiego Władysław Łokietek. Jego wojska dokonały poważnych zniszczeń również w posiadłościach Wedlów. Zapewne to skłoniło właścicieli Drawna do otoczenia miasta murami o wysokości ok. 6-7m., w których znajdowały się baszty oraz trzy bramy: Kamienna, Nowa i Polska. Zamek został połączony z fortyfikacjami miejskimi od strony północno-zachodniej, a od południowego wschodu gardzielą z Bramą Polską.
W pierwszej połowie XV wieku zamek w Drawnie zostaje zajęty przez wojska krzyżackie. Państwo Zakonne obawiało się nielojalności Wedlów podczas toczonych wojen z Polską. Dopiero w 1478 r. elektor Albrecht Achilles odbija zamek wraz z miastem i przywraca elektorskie zwierzchnictwo. W 1556 r. kuzyni Rüdiger i Jorgen Młodszy dokonują podziału drawieńskiego majątku. Miasto Drawno przypada Rüdigerowi i jego pod rządami przechodzi prawdziwy rozkwit. Niestety z chwilą jego śmierci w roku 1592 pozostawiony majątek ulega rozdrobnieniu. Zamek otrzymuje Georg von Wedel, pozostałe części przypadają jego braciom Hassonowi, Joachimowi i Ernstowi Ludwigowi. Od tego czasu następował i pogłębiał się rozpad fortuny drawieńskich Wedlów, dopełniały tego pożary, wojny i procesy sądowe.
Około roku 1600 została przeprowadzona renesansowa przebudowa gotyckiego zamku. Budynek główny nie został powiększony i nadal zachował bezokienne przyziemie. Na pierwszym i drugim piętrze wybito nowe duże okna. Pośrodku frontowej elewacji wschodniej powstał nowy wjazd do zamku, a w jej połaci dachowej umieszczono trzy dekoracyjne szczyty. Przebudowano także szczyty krótszych elewacji północnej i południowej.
W połowie XVII wieku zamek w Drawnie zaczął podupadać. W roku 1675 cofające się wojska szwedzkie poważnie go uszkodziły. W roku 1691 runął szczyt północny, a dokonany przez wojska rosyjskie ostrzał artyleryjski Drawna w roku 1758 podczas wojny siedmioletniej, dopełnił dzieła zniszczenia i zamienił zamek w ruinę.
Obecnie jedyną pozostałością po zamku są sięgające 12 metrów wysokości dwa wschodnie narożniki domu głównego.
