Zamek Czerwony Dwór w Raudondvaris

Na wysokim brzegu rzeki Niewiaży nieopodal jej ujścia do Niemna już pod koniec XIV wieku Krzyżacy wznieśli murowany zamek. Zwany Knigsburg lub Rothenburg był siedziba wójta żmudzkiego późniejszego wielkiego mistrza Michaela Küchmeistera von Sternberg. Po przegranej przez Krzyżaków bitwie pod Grunwaldem w roku 1410 zamek stał się własnością królewską.

W roku 1576 majątek stał się własnością Wojciecha Gwintowt- Dziewiałtowskiego. Zamek został przebudowany w stylu renesansowym. Był to dwukondygnacyjny budynek z dwutraktowym układem wnętrz, nakryty dwuspadowym dachem z okrągłą wieżą w narożniku płn. – wsch. Powstał na planie prostokąta o wymiarach 38x14m. Do jego budowy użyto cegły, której zamek zawdzięcza swą nazwę Czerwony Dwór z uwagi na jej intensywną czerwoną barwę. Jego renesansowy styl podkreślały wykonane z wapienia obramienia okien i inne kamieniarskie detale.

W połowie XVII wieku zamek stał się własnością Janusza Radziwiłła, hetmana wielkiego litewskiego. Niestety w czasie „potopu” szwedzkiego 1655-60 Czerwony Dwór został zniszczony. Radziwiłłowie odsprzedali go w roku 1662 rodzinie Worłowskich. Następnie znajdował się w rękach Zabiełłów a od lat dwudziestych XIX wieku rodziny Tyszkiewiczów. W czasie powstania listopadowego w roku 1831 zamek spłonął. Szybko, bo już w latach 1832-35 został jednak odbudowany. Benedykt Tyszkiewicz podczas odbudowy nadał mu styl popularnego wówczas neogotyku. Zmieniono wygląd okien,  nadbudowano wieżę, którą zwieńczono krenelażem i założono na jej szczycie taras widokowy. Zbudowano oranżerię oficyny oraz budynki gospodarcze. Obok zamku powstał park krajobrazowy.

Tyszkiewiczowie w rezydencji zgromadzili bogatą kolekcję dzieł sztuki, zawierającą obrazy Leonarda da Vinci, Caravaggia, Rubensa i Andrea del Sarto.

W rękach Tyszkiewiczów Czerwony Dwór znajdował się do wybuchu I wojny światowej. Zamek, z którego właściciele wywieźli najcenniejsze zbiory stał się siedzibą sztabu wojsk niemieckich. Po zakończeniu wojny majątek został przejęty przez władze Litwy i zaadaptowany na przytułek i szkołę. W czasie II wojny światowej w roku 1944 obiekt został zniszczony przez pożar. Odrestaurowano go w latach 1962-75 przywracając mu renesansowy wygląd. Obecnie w zamku ma siedzibę Instytut Mechanizacji Rolnictwa i szkoła rolnicza. W 2008 roku stał się narodowy pomnikiem kultury Litwy.