Stary zamek w Celje

Pierwsza wzmianka o zamku Celje pojawia się w 1323 roku. Został zbudowany w pierwszej połowie XIII wieku przez pochodzący z Karyntii ród Heuburg. Powstał na trzech wzgórzach położonych na płd.-wsch. od miasta, których strome zbocza opadały ku przepływającej u ich podnóża rzeki Savinja. Pierwotna romańska budowla w formie piętrowego palatium usytuowana została na zachodnim krańcu wzgórza. Otaczał go mur o nieregularnym zarysie dostosowanym do kształtu wzgórza. Na niewielkim wewnętrznym dziedzińcu umiejscowiono cysternę na wodę. Wjazd na zamek prowadził od wschodu, co spowodowało, że mur od tej strony miał prawie 3m grubości i zwieńczony był krenelażem i gankiem obronnym dla straży.

Na początku XIV wieku Celje staje się własnością i główną siedzibą rodu szlacheckiego z Styrii będących wasalami Habsburgów. W 1341 roku Fryderyk I z rąk cesarza Ludwika IV Bawarskiego otrzymuje tytuł hrabiego cylejskiego. Nowi właściciele rozpoczęli rozbudowę zamku. W miejscu wschodniego muru został wzniesiony czterokondygnacyjny gotycki budynek. Na wyższych piętrach znajdowały się w nim ogrzewane komnaty mieszkalne. Dolne kondygnacje mieściły magazyny i pomieszczenia gospodarcze. Przebudowano wjazd do zamku budując nową bramę z mostem zwodzonym przerzuconym nad suchą fosą, która powstała po pogłębieniu i poszerzeniu naturalnego rowu oddzielające wzgórza. Około 1400 roku na wschód od zamku na sztucznie podwyższonym kopcu zbudowano wieżę o wysokości 23m i murach mających 3m grubości. Jej najniższa kondygnacja mieściła loch głodowy, wyżej znajdowały się magazyny broni. Najwyższą kondygnację obiegał ganek obronny. W XV wieku podzamcze przedłużono w kierunku wschodnim aż po skraj skalnego grzbietu, który wzmocniono pięcioboczną basztą.

W roku 1456 umiera Ulryk III ostatni przedstawiciel rodu od 1436 roku piastującego tytuł książęcy. Zamek Celje staje się rezydencją nominowanych przez cesarza burgrabiów. Twierdza nadal jest rozbudowywana i unowocześniana. W północnej części zbudowano trzykondygnacyjną wieżę Andrzeja zwaną tak od mieszczącej się w niej kaplicy pod wezwaniem św. Andrzeja. W drugiej połowie XVI wieku zamek przeszedł kolejną przebudowę. Prawdopodobnie przyczyniło się do tego trzęsienie ziemi, które zniszczyło jego najstarszą romańską część. Na miejscu zniszczonego romańskiego budynku wzniesiono nowy. Mury obronne zamku i podzamcza zmodernizowano i wyposażono w renesansowe strzelnice. Urządzono wewnętrzny dziedziniec, na którym mieściły się budynki gospodarcze. W tym czasie zamek Celje był największy w całej Słowenii i zajmował powierzchnię 5500 m².

Pod koniec XVII wieku warownia traci swe militarne znaczenie i zaczyna podupadać. W połowie następnego stulecia zaczynają się pierwsze rozbiórki. Zamek jest zamieszkały do 1795 roku, a potem staje się miejscem pozyskiwania materiałów budowlanych, co doprowadza go do ruiny. Proces jego destrukcji zostaje zatrzymany w połowie XIX wieku. W 1882 Towarzystwo Muzeum Celje rozpoczyna starania o zachowanie zamkowych ruin i ich odbudowę. Obecnie obiekt jest udostępniony do zwiedzania i od momentu uzyskania przez Słowenię niepodległości uważany za jedno z symbolicznych miejsc jej państwowości.

Najlepiej zachowanym elementem zamku jest wieża Fryderyka. Swą nazwę zawdzięcza Fryderykowi II synowi najpotężniejszego i najbardziej wpływowego przedstawiciela rodu Hermana II Cyleskiego. Fryderyk po zamordowaniu swej żony Elżbiety Frankopan potajemnie wbrew woli ojca poślubił Weronikę Desnic.  Został za to uwięziony przez ojca i osadzony w wieży. Według legendy od śmierci miał uratować go wierny sługa, który wykopał podziemne przejście, którym dostarczał mu jedzenie. Obecnie na wieży znajduje się punkt widokowy, z którego można podziwiać leżące u podnóża miasto.