Dwór obronny w Bolminie

Pierwsza informacja o miejscowości pochodzi z końca XIV wieku. Jej właścicielem był Mikołaj, syn Andrzeja. W 1423 roku Bolmin nabyli Mokrscy herbu Jelita. W roku 1440 Długosz wymienia Lubomira de Bolmin. Potem wieś stała się własnością Mikołaja i Krzesława z Chotowa oraz Piotra Bolmińskiego. Istnieją wzmianki, że właściciele mieszkali w trzech różnych dworach. Informacja ta nie znalazła dotychczas potwierdzenie w badaniach archeologicznych.

Zachowany na skraju dwór wzniesiony został na przełomie XVI i XVII wieku. Istnieją hipotezy, że obiekt powstał w miejsce zniszczonego przez pożar wcześniejszego późnogotyckiego założenia. Dotychczasowa wiedza nie potwierdza jednak tej hipotezy. Dwór zbudowano na cyplu wzgórza w stylu późnego renesansu. Po pożarze w wieku XVII został odbudowany i powiększony o kolisty ryzalit od strony południowej i o trakt pomieszczeń od strony północnej. W wieku XIX przebudowano fasadę północną w stylu klasycystycznym, a w ryzalicie w miejscu klatki schodowej urządzono okrągłe pokoje.

Dwór był użytkowany do roku 1915. Podczas działań wojennych I wojny światowej został ostrzelany przez Austriaków. Od tego czasu pozostaje w formie trwałej ruiny bez dachu i podziału wnętrz.  Do naszych czasów dwór zachował swą zewnętrzną architekturę razem z półokrągłą basztą w fasadzie oraz obramieniami okien z XVI i XVII wieku. Jest budowlą piętrową, podpiwniczoną, wzniesioną na planie kwadratu, wykonaną z kamienia i częściowo z cegły, ze śladami tynków. Sklepione kolebkowo piwnice, mocno działały na wyobraźnie poszukiwaczy skarbów wierzących w legendy o tunelu łączącym dwór z zamkiem w Chęcinach. Było to zapewne jednym z powodów postępującej dewastacji obiektu. Ostatnio w celu zapobieżenia dalszych zniszczeń obiektu zamurowano otwory okienne uniemożliwiając wejście do środka.