Zamek w Bobrku

Historia wsi Bobrek sięga czasów wczesnego średniowiecza. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1390 r., jest w niej mowa o Mikołaju Strzale z Bobrka. Natomiast zamek w Bobrku w dokumentach wymieniony jest po raz pierwszy w roku 1408. Prawdopodobnie należał on już wcześniej do wojewody łęczyckiego Jana Ligęzy herbu Półkozic, lecz jako dziedzic zamku pojawił się on dopiero w 1410 r., kiedy dowodził chorągwią wojska pod Grunwaldem. Od Bobrka przybrał on później nazwisko Jan Ligęza Bobrkowski. Jego syn Piotr w 1439 r. brał udział w konfederacji zwolenników husytyzmu, pod wodzą Spytka z Melsztyna.

Zamek najpewniej murowany powstał zapewne na przełomie XIV i XV wieku. Położony był na sztucznie usypanym wzniesieniu, pośród rozlewiska rzeki Przemszy. Jego usytuowany przy szlaku handlowym z Krakowa na Morawy może sugerować, że był obiektem strategicznym o rozbudowanych walorach obronnych. Obecnie trudno stwierdzić jak wyglądał gotycki zamek w Bobrku, nie można także wykluczyć istnienia w tym miejscu wcześniejszego założenia obronnego. Jednoznaczne odpowiedzi mogą przynieść jedynie badania archeologiczne.

W połowie XV w. dobra Ligęzów w kluczu bobreckim podzielone były między kilku przedstawicieli tej rodziny, lecz już około 1467 r. całość majątku skupił w swych rękach Stanisław Ligęza. Ostatnim z Ligęzów w Bobrku był Adam, który zmarł bezpotomnie w roku 1624. Wkrótce potem klucz bobrecki stał się przedmiotem zatargów wśród członków dalszej rodzinie i ostatecznie w roku 1640 stał się własnością Jana Wielopolskiego. Podczas potopu szwedzkiego w roku 1655 zamek zajął generał szwedzki Witz. Wycofując się Szwedzi zostawili obiekt ograbiony i spalony. Zamek został odbudowany, mimo iż prace wymagały sporych nakładów finansowych.

Pod koniec roku 1770 konfederaci barscy w oparciu o umocnienia w Bobrku, Oświęcimiu, Lanckoronie i Tyńcu usiłowali stworzyć stałą linię obrony nad górną Wisłą. Akcją tą dowodził Kazimierz Pułaski, jeden z inicjatorów konfederacji, odpowiedzialny między innymi za obwarowanie wsi i zamku w Bobrku. Niestety po przegranej przez konfederatów bitwie pod Lanckoroną w dniu 22 maja 1771 roku, twierdza w Bobrku musiała się poddać. Zniszczony zamek po śmierci Jana Józefa Wielopolskiego postanowiła przebudować wdowa po nim hr. Teresa Wielopolska. Z wykorzystaniem niewielkiej części murów parteru i przypór od strony zachodniej oraz zamkowych piwnic, z ich sklepieniami powstał klasycystyczny pałac otoczony rozległym parkiem. Bobrecką linię Wielopolskich zakończył Ignacy Wielopolski. Jego córka Barbara, około roku 1830 wyszła za mąż za hrabiego Kazimierza Potulickiego herbu Grzymała i wniosła mu dobra bobreckie w posagu.

W roku 1877 w wyniku kolejnego małżeństwa, tym razem Marii Gabrieli Potulickiej z księciem Bohdanem Michałem Ogińskim herbu Oginiec, Bobrek ponownie zmienia właściciela. Na początku XX wieku z inicjatywy księżnej Marii Ogińskiej następuje przebudowa pałacu, w wyniku, której przyjmuje on cechy eklektyczne z przewagą stylu neo- i pseudobarokowego. Przed I wojną światową boreckie dobra stają się własnością książąt Sapiehów. W roku 1939 ostatni właściciel Książe Adam Zygmunt Sapieha przed wkroczeniem Niemców wywiózł najcenniejsze wyposażenie pałacu. Podczas okupacji w obiekcie umieszczono stację radarową oraz niemiecką żandarmerię. Po zakończeniu II wojny światowej odebrany Sapiehom pałac zaadaptowano na szkołę. W latach 70-tych szkolę przeniesiono, a opuszczony zabytkowy obiekt pozostawiony bez opieki szybko popadł w ruinę.

W roku 2002 zdewastowany i wypalony budynek kupił Ziyad Raoof z zamiarem przekształcenia go w hotel. Niestety mimo upływu kilku lat jak na razie jedynie odgruzowano pałac i uprzątnięto teren wokół niego. Należy mieć nadzieję, że ambitne plany nowego właściciela zostaną zrealizowane, a zabytek odzyska dawny blask.