Zamek w Białym Kościele

Za wsią Biały Kościół znajduje się malownicza dolinka, przez która przepływa rzeka Kluczwoda. Miejsce to mające status rezerwatu przyrody, upiększają liczne wapienne ostańce. Na szczycie jednego z nich ( 342 m n.p.m. ) zwanego Zamkową Skałą, zachowały się relikty rycerskiej siedziby.

Za budowniczych zamku uważa się ród Syrokomlów, do których na początku XIV wieku należała wieś Biały Kościół. Obiekt był typową rezydencją obronną, wykorzystującą naturalne warunki obronne wapiennej skały, na której został wzniesiony. Po krawędzi wierzchołka poprowadzono mur obronny z wapiennego kamienia o grubości 1,2-1,3 m, tworzący niewielką klamrę o wymiarach 20×15 m. Głównym budynkiem mieszkalnym była usytuowana w narożniku płn-wsch wieża. Wzniesiona na planie prostokąta miała prawdopodobnie trzy kondygnacje. Drugim murowanym budynkiem było wąskie skrzydło dostawione do wschodniego odcinka muru. Pozostała zabudowa była zapewne drewniana. Nierówność wierzchołka skały, na której wzniesiono zamek spowodowała, że dzielił się on na dwie części południową i wyżej położoną północną. Komunikację miedzy dziedzińcami umożliwiały wykute w skale schody. Zamek broniony z trzech stron przez strome ściany wzgórza, od wschodu zabezpieczono ziemnym wałem i suchą fosą. Wjazd do warowni umieszczono we wschodnim odcinku muru obwodowego.

Ród Syrokomlów użytkował zamek bardzo krótko ponieważ już pod koniec XIV wieku przeniósł się do Korzkwi, gdzie została wzniesiona ich nowa rezydencja obronna. Jako powód opuszczenia zamku uważa się prawdopodobieństwo jego zniszczenia poprzez osuniecie się płn-zach narożnika murów.

W wyniku przeprowadzonych w latach 1993-94 prac archeologicznych, odsłonięte zostały mury przyziemia. Widoczne są fundamenty wieży mieszkalnej i skrzydła wschodniego oraz fragmenty murów obronnych. Czytelny jest także podział zamku na część dolną i górną.