Zamek w Bąkowej Górze

Na skraju wsi znajdują się malownicze ruiny niewielkiego obiektu, potocznie zwanego zamkiem, które są pozostałością obronnej siedziby rodu Bąków herbu Zadora. Za jej fundatora uważa się Zbigniewa Starszego kasztelana rozpierskiego lub jego syna także Zbigniewa zwanego Młodszym. Jako datę budowy przyjmuje się pierwszą połowę XV wieku. W tym okresie Bąkowa Góra stanowiła centrum posiadłości liczącej kilkanaście wsi, a przedstawiciele rodu Bąków należeli do grona najbliższych  współpracowników króla Władysława Jagiełły.

Budynek wzniesiony został na planie prostokąta o wymiarach 14×30. Na dłuższych ścianach posiadał dwa ryzality, z których wschodni prawdopodobnie pełnił rolę sieni wjazdowej. Późniejsze zniszczenia obiektu uniemożliwiają obecnie dokładne poznanie jego pierwotnego wyglądu. Wśród historyków trwa dyskusja, czy zakwalifikować go jako zamek, czy raczej dwór obronny. Brak murów obwodowych przemawia raczej za drugą opcją. Jednak badania archeologiczne ujawniły kilka ciekawych szczegółów. Najważniejszy z nich to grubość murów. Wykonane z miejscowego łamanego piaskowca mają ponad 3,5m grubości. Świadczyć to może, że była to wieża obronno-mieszkalna tzw. donżon posiadającą nawet 4 kondygnacje. Być może bardziej szczegółowe badania będą w stanie dać jednoznaczną odpowiedź.

Po śmierci Zbigniew Bąka w roku 1489 jego majątek został podzielony.  Bąkowa Góra stała się własnością Łaskich, a następnie Małachowskich. Na przełomie XVI XVII wieku miała miejsce przebudowa dworu. Znajdowane renesansowe detale świadczą, że obiekt zyskał bardziej reprezentacyjny wygląd, możliwe że został obniżony o jedną kondygnację. Dwór był zamieszkiwany do XVIII, a opuszczony popadł w ruinę.

Obecnie pozostałości dawnej siedziby rodu Bąków są własnością prywatną. Ruiny oczyszczone z porastających je krzaków i częściowo odgruzowane, stanowią ciekawy przykład niewielkiego założenia obronnego.