Zamek Āraiši
Początki zachowanego nad jeziorem Āraiši zamku nie są dokładnie poznane. Zbudowany został zapewne w XIV wieku przez inflancką gałąź Zakonu Krzyżackiego. Pierwsza wzmianka o zamku Arries pochodzi z 1410 roku. Wprawdzie istnieją hipotezy że już w 1226 roku istniała w tym miejscu obronna budowla ale dotychczasowe badanie tego nie potwierdziły. Zamek Āraiši podlegał komturii w Wenden ( Kies ) Stanowił zaplecze gospodarcze dla zamku w Wendem zabezpieczając go militarnie od południa. Przetrzymywano w nim konie bojowe oraz zapasy żywności i paszy. Strzegł on wąskiego przesmyku położonego pomiędzy ziemiami należącymi do arcybiskupa ryskiego, łączącego posiadłości Zakonu w południowej Łotwie z ich posiadłościami w Estonii.
Zamek Āraiši wzniesiono we wschodniej części półwyspu na płd-zach brzegu jeziora. Miał plan zbliżony do kwadratu o długości boku 81m. Mury obwodowe o grubości 2m. i wysokości 5m. wykonano z kamieni. W zachodniej kurtynie znajdowała się brama przed którą znajdowała się jedyna zamkowa wieża o wymiarach 10×7,85m. Jedyne murowane budynki mieszkalne znajdowały się przy ścianach zachodniej i północnej. Pozostała zabudowa dostawiona do wewnętrznych murów była drewniana. W celu zwiększenia obronności warowni półwysep oddzielono rowem o szerokości 20m i głębokości 6m. Wjazd do zamku prowadził po zwodzonym moście. Pozostałą cześć półwyspu zajmowało podzamcze.
Po sekularyzacji Zakonu zamek Āraiši znalazł się w granicach Księstwa Zadźwińskiego. W 1566 roku Księstwo zostało inkorporowane do Wielkiego Księstwa Litewskiego a po unii lubelskiej w 1569 roku wraz z całymi Inflantami stało się częścią Rzeczypospolitej. W 1577 roku zamek Āraiši został zdobyty prze wojska cara Iwana Groźnego. Wycofując się Rosjanie zniszczyli go co spowodowało że prze wiele lat był nieużytkowany. W 1582 roku polski lustrator zanotował że zamek jest pusty a należące do niego pola nie zostały zaorane. W czasie wojen polsko-szwedzkich w XVII wieku warownia uległa ponownie zniszczeniu i została ostatecznie opuszczona. W następnych wiekach zamkowe ruiny służyły okolicznym mieszkańcom jako miejsce pozyskiwania materiałów budowlanych.
Mimo znacznych zniszczeń do naszych czasów zachowały się spore fragmenty kamiennych murów dochodzące do wysokości 2-3m. Zobaczyć można także pozostałości bramy oraz budynków mieszkalnych. Zamkowe ruiny położone są na terenie rezerwatu archeologicznego którego pozostałymi atrakcjami są : zrekonstruowane na niewielkiej wyspie grodzisko Łatgalów z przełomu IX-X wieku oraz obozowisko z epoki brązu.
