Miejskie mury obronne Sławna

Przywilej lokacyjny na prawie lubecki Sławno otrzymało w 1317 r. Przywilej został nadany przez Jana Piotra i Wawrzyńca z rodu Święców. Miasto powstało w miejscu osady położonej u ujścia rzeki Moszczenicy do Wieprzy. W początkowym okresie zostało otoczone ziemnym wałem z palisadą i fosą. Pierwsze wzmianki o murach miejskich pochodzą z 1400 r. Z powodu ich późniejszej rozbiórki nie jest do końca pewne, czy miasto posiadało pełen obwód murowanych umocnień. Możliwe, że miejscami pozostała jedynie drewniana palisada, a ochronę zapewniała rzeka Wieprz i jej rozlewiska.

Do miasta prowadziły dwie bramy. Od południa Koszalińska od północy Słupska. W późniejszym okresie powstała Brama Łąkowa prowadząca na miejskie pastwiska oraz Furta Polna, umożliwiająca dojazd na pola uprawne należące do miasta. Mury miejskie zbudowano z cegły na kamiennym fundamencie. Wzmocniono je otwartymi od strony miasta basztami. Przekazy źródłowe z połowy XVI wieku wspominają o Baszcie Więziennej. Wzniesiona była na planie koło i nakryta stożkowym dachem.
W połowie wieku XIX przystąpiono do rozbiórki miejskich murów. Ze średniowiecznych umocnień Sławna zachowały się jedynie dwie bramy Słupska i Koszalińska. Obecnie to pięciokondygnacyjne budowle zwieńczone czterospadowymi dachami. W dolnej kondygnacji posiadają ostrołukowe przejazdy bramne. W Bramie Koszalińskiej na czwartej kondygnacji zachowały się oryginalne strzelnice.