Miejskie mury obronne Ostródy

W drugiej połowie XIII wieku Zakon Krzyżacki w miejscu pruskiego grodu zbudował drewniano-ziemną warownię będącą siedzibą wójta. Obok powstała osada której w 1329 komtur dzierzgoński Luther  z Brunszwiku nadał prawa miejskie chełmińskie. Miasto powstało na wyspie utworzonej przez rozwidlenie rzeki Drwęcy i jeziora Drwęckiego. Po roku 1349 komtur Günther von Hohenstein  w miejsce drewnianej warowni przy ujściu rzeki Drwęcy do jeziora wzniósł murowany zamek. Od miasta zamek oddzielono szeroką nawodnioną fosą.

Już w początkach XIV wieku jeszcze przed lokacją miasta osada otoczona była drewniano-ziemnym wałem o szerokości 8m zwieńczonym palisadą. W połowie XIV wieku ziemne umocnienia zaczęto zastępować murami. Jako pierwsza została wzniesiona brama Garncarska. Budynek bramny z przejazdem miał plan prostokąta o wymiarach 14,5 x8. Obok wzniesiono chroniącą go cylindryczną basztę. W latach 1350-60 całe miasto otoczono murami o długości około 900m wzmocnionych 13 basztami. Zbudowane zostały z cegły na kamiennym fundamencie Do miasta prowadziły trzy bramy: Garncarska od pł-zach, Kościelna od wschodu i Łazienna od północy oraz furta dla pieszych zwana Bramą Wodną wiodącą w stronę mostu na Drwęcy.

W 1410 roku zamek i miasto zostały zajęte przez wojska króla Władysława Jagiełły. Na początku wojny trzynastoletniej w 1454 roku Ostróda przyłącza się do Związku Pruskiego ale dość szybko zostaje odbita z rąk powstańców przez Krzyżaków. Na mocy porozumień II pokoju toruńskiego z 1466 roku miasto znalazło się w Prusach Zakonnych będących lennem Polski. W 1656 roku Ostróda została spustoszone przez Tatarów, a następnie przez wojska szwedzkie. W wyniku walk mury miejskie zostały poważnie uszkodzone. Miasto kilkukrotnie było trawione przez pożary. Najtragiczniejszy miał miejsce w 1788 roku kiedy to zniszczony został zamek oraz większa cześć zabudowy miasta. W czasie odbudowy wykorzystano cegłę pozyskiwaną z rozbiórki murów miejskich. Efektem tych działań była całkowita likwidacja dawnych umocnień miasta.

Obecnie jedynym zachowanym reliktem częściowo rekonstruowanym w czasach współczesnych jest fragment muru przy kościele pw. Św. Dominika Savio od strony ul. Drwęckiej. Na początku lat 90-tych XX podczas prac budowlanych przy ulicy Wyspiańskiego natrafiono na pozostałości bramy Garncarskiej. Odkryte fundamenty i resztki murów zabezpieczono a wygląd bramy odtworzono za pomocą metalowych kątowników. Uczytelniono w ten sposób kształt bryły bramy wjazdowej i wieży strzelniczej.