Miejskie mury obronne w Nowogrodźcu

Już we wczesnym średniowieczu na wzgórzu kontrolującym bród na rzece Kwisie funkcjonowała osada. W 1233 roku książę wrocławski Henryk Brodaty nadał jej prawa miejskie. W płn.-wsch. części miasta za sprawą św. Jadwigi Śląskiej założony został Klasztor Sióstr Magdalenek. Obecność mniszek sprzyjała rozwojowi miast. Około 1500 roku Zgromadzenie stało się właścicielem całego Nowogrodźca. Pozostało jego własnością do 1810 roku, kiedy to władze pruskie dokonały sekularyzacji  klasztoru.

Prawdopodobnie już w początkach XIV wieku miasto otoczono murami obronnymi. Wzniesione zostały z ciosów piaskowcowych a ich wysokość dochodziła do 5 metrów. Zwieńczone były blankami i posiadały drewniany pomost bojowy. W obrębie umocnień miejskich jednak oddzielony murem znalazł się także Klasztor Magdalenek. Mimo powiązania z systemem obronnym miasta klasztor stanowił osobną fortyfikację. Umocnienia miejskie wzmocniono dziewięcioma półokrągłymi basztami łupinowymi. Do miasta prowadziły dwie bramy od wschodu Dolna a od zachodu Górna. W XV wieku Nowogrodziec został zniszczony przez husytów. Około 1500 roku mury miejskie zostały rozbudowane i odnowione.

Zmieniające się kolejnych stuleciach sposoby prowadzenia wojen spowodował spadek militarnego znaczenia średniowiecznych murów obronnych. Na ich stan miały wpływ pożary, które nawiedzały miasto oraz zniszczenia spowodowane przez wojska szwedzkie w XVII wieku podczas wojny północnej. Kolejne straty były efektem wojen śląskich. W XIX wieku przystąpiono do częściowej rozbiórki dawnych umocnień miasta. Podczas tych prac całkowicie rozebrano obie bramy miejskie.

Do naszych czasów zachowały się spore fragmenty kamiennych murów na całym obwodzie średniowiecznego miasta. Najlepiej czytelne są w okolicy dawnego klasztoru. Widoczne są pozostałości czterech półokrągłych baszt.