Miejskie mury obronne Barlinka
Początkowo tereny, na których leży miasto Barlinek należały do państwa Piastów a następnie były we władaniu książąt wielkopolskich. Pod koniec XIII wieku zostały zajęte przez Marchię Brandenburską. 25 stycznia, 1278 roku, margrabiowie Otto i Albrecht von Brandenburg wydają dokument, na mocy którego miejscowy młynarz Henrich Toyte lokuje miasto o nazwie Nova Beryn na prawie magdeburskim. Barlinek był jednym z wielu miast założonych w 2 połowie XIII wieku przez margrabiów brandenburskich w związku z ich ekspansją na wschód od rzeki Odry. Położony przy granicy nowo powstałej prowincji i przy ważnym szlaku komunikacyjnym był ważnym punktem strategicznym. W 1373 roku Barlinek znalazł się pod panowaniem Korony Czeskiej. W 1402 roku został sprzedany Krzyżakom, do których należało do 1454 roku, kiedy to powrócił pod rządy Brandenburgii. Od tego czasu miasto nieprzerwanie pozostawało pod władzą dynastii Hohenzollernów aż do 1918 r.
Założone na planie zbliżonym do owalu miasto już po lokacji zaczęto otaczać murami obronnymi. Możliwie, że doraźnie ochraniała je drewniana palisada i fosa, a od strony wschodniej wody jeziora Barlineckiego. Budowę ceglano kamiennych murów o długości 1700 metrów ukończono zapewne przed 1350 rokiem. Najstarsze wzmianki o umocnieniach pochodzą z 1362 i 1363 roku. Do budowy murów użyto kamieni polnych łączonych wapienną zaprawą, jedynie zwieńczenie wykonano z cegieł. Ich grubość u podstawy dochodziła do 1,5 metra a wysokość do 7-8 metrów. Od wewnątrz mury posiadały prawdopodobnie otwarty drewniany ganek pełniący funkcje komunikacyjne. W późniejszym okresie ganek zadaszono a krenelaż zastąpiono szczelinowymi otworami.
W ciąg murów wkomponowano około 30 łupniowych baszt otwartych od strony miasta. Oddalone one były od siebie o około 30-40 metrów, co odpowiadało zasięgowi rażenia z kuszy. Baszty wzniesiono na planie czworoboku z użyciem kamieni i cegieł. Były wyższe od murów i wysunięte przed lico muru zarówno po stronie zewnętrznej jak i wewnętrznej. Posiadały po dwie lub trzy kondygnacje skomunikowane przy pomocy ceglanych klatek schodowych lub drabin. Górna kondygnacja posiadała otwory strzelnicze i była połączona z gankiem biegnącym wzdłuż murów. Zapewne początkowo baszty były nakryte drewnianymi hurdycjami, które później zastąpiono dwuspadowym dachem. Ponieważ od zachodu miasto przylegało do niewielkiego wzgórza zwanego Górą Goldowskiego, aby wzmocnić obronę wzniesiono masywną wieżę w dolnej części prostopadłościenną a powyżej cylindryczną.
Do miasta prowadziły dwie bramy od płd.-zach. Myśliborska a od płn.-wsch. Młyńska. W murze od strony jeziora ulokowano dwie furty Wielką Furtę Wodną i Mała Furtę Wodną. Obie bramy wzniesione zostały na planie czworokąta. Młyńska miała kilka kondygnacji i zwieńczona była dwuspadowym dachem z ozdobnymi szczytami ze sterczynami. Brama Myśliborska była zwieńczona wysokim dachem stożkowym. W późniejszym okresie wzmocniono ją szyją bramną, na końcu której powstało przedbramie z mostem zwodzonym nad fosą.
Rozwój broni palnej spowodował modernizację średniowiecznych umocnień miasta. Krenelaż zastąpiono otworami strzelniczymi, zadaszono ganek obiegający mury. Część baszt zadaszono i zamknięto od strony miasta, wzmocniono bramy. Pomiędzy basztami łupinowymi na koronie murów dodano baszty wykuszowe. Pod koniec XVII wieku mury miejskie były już mocno zaniedbane i wymagały naprawy. Mimo zaleceń władz remonty ograniczały się jedynie do doraźnego uzupełnienia ubytków palisadą. Po roku 1740 rozpoczęto plantowanie fos i obwałowań. Po zakończeniu wojny siedmioletniej w 1763 roku dokonano pierwszych wyburzeń. Proceder nasilił się z początkiem XIX wieku. Materiał rozbiórkowy służył jako budulec do budowy nowych budynków mieszkalnych ale także np. szkoły. Likwidacja murów miejskich pozwalała na powstanie nowych działek pod zabudowę lub ogrody. W 1825 roku wyburzono Bramę Młyńską a w 1886 roku Bramę Myśliborską. Rozebrano także wieżę na Górze Goldowskiego oraz Wielką Furtę Wodną. Dopiero pod koniec XIX wieku zdecydowano o ochronie zachowanych fragmentów murów miejskich uznając je za obiekty zabytkowe.
Do naszych czasów zachowały się niewielkie odcinki średniowiecznych umocnień miasta o łącznej długości 480 m. Najdłuższy fragment znajduje się przy ulicy Jeziornej we wschodniej części miasta. Przy zbiegu ulic Chmielnej i Górnej ocalał odcinek muru o oryginalnej wielkości z basztą łupinową i tzw. Psią Furtą.
