Miejskie mury obronne Barczewa

W 1325 roku nad rzeką Pisa na terenie dawnej plemiennej pruskiej krainy Galindia biskupi warmińscy założyli osadę Barczewo, która w 1329 otrzymała prawa miejskie. Jednak już w 1345 roku miasto zostało zniszczone przez najazd wojsk litewskich. Nowa osada powstała kilka kilometrów dalej w widłach dwóch rzek Pisy i Kiermasy na sztucznie utworzonej wyspie. W roku 1364 biskup warmiński Jan I Stryprock dokonał lokacji Barczewa na prawie chełmińskim. Pomny doświadczeń od razu zlecił budowę umocnień. Początkowo był to drewniany ostrokół. Dopiero w 1386 roku z inicjatywy biskupa warmińskiego Henryka Sorbona powstały mury miejskie. Wzniesiono je z cegły na kamiennej podmurówce. Obwód mający około 1000m wzmocniono kwadratowymi i okrągłymi basztami. W narożniku płn.-wch. powstał dwuskrzydłowy zamek biskupów warmińskich będący siedzibą burgrabiego. Do miasta prowadziły dwie bramy Północna zwaną też Jeziorańską oraz Południowa. Furta Zamkowa lub Mniejsza nazywana trzecią bramą służyła jedynie mieszkańcom zamku biskupiego.

W roku 1414 podczas wojny tzw. „głodowej” Barczewo zniszczyły wojska polsko-litewskie. Podczas wojny trzynastoletniej w 1455 Barczewo zajęły zaciężne oddziały krzyżackie pod dowództwem Jerzego von Schliebena. Na mocy postanowień II pokoju toruńskiego z roku 1466 Barczewo wraz z całą Warmią włączono do Królestwa Polskiego. Po I rozbiorze Polski w 1772 roku znalazło się w królestwie Prus.

Nawiedzające na przestrzeni wieków miasto pożary oraz zmniejszające się walory obronne średniowiecznych umocnień spowodował, że popadły w ruinę. Do czasów obecnych przetrwały jedynie niewielkie ich relikty w sąsiedztwie kościoła św. Andrzeja i plebani ulic Grunwaldzkiej i Traugutta. U wlotu ulicy Mostowej stoją dwie kwadratowe kolumny wyglądające jak przypory budynków. W rzeczywistości są to pozostałości znajdującej się tu bramy Południowej.