Mury miejskie Baia Mare
Pierwsze wzmianki o tym miejscu pochodzą z 1142 roku, kiedy to król węgierski Geza II sprowadził niemieckich osadników. Niemiecka nazwa osady Frauenbach oznaczała „Rzekę Kobiet”. Dopiero w 1347 król węgierski Ludwik I Wielki znany w Polsce jako Ludwik Węgierski wydał akt lokacyjny miast. Swój rozwój Baia Mare zawdzięczało głównie działającym w okolicy kopalniom rud metali kolorowych. Dokument z 1411 roku wspomina o działającej tu mennicy najsłynniejszej w całej Transylwanii. W 1446 roku miasto przestało być własnością królewską. Baia Mare wraz z okolicznymi kopalniami stało się własnością rodu Hunyadych za ich zasługi w walce z Turkami.
9 listopada 1469 król Węgier Maciej Korwin nadał miastu przywilej budowy murów miejskich zastrzeżony tylko dla miast królewskich. Spowodowane to było zapewne częstymi atakami Mołdawian na te tereny. Mieszkańcy Baia Mare zastąpili otaczające miasto wały ziemne z palisadą kamiennymi rurami. Wjazd do miast prowadził dwiema głównymi i dwiema mniejszymi bramami. Dwie główne bramy północna i południowa miały formę wież bramnych. Północna posiadała zwodzony most przerzucony nad rzeką Sasar. Dwie mniejsze bramy zachodnia i wschodnia miały zapewne prostszą budowę. W mury wkomponowano dodatkowo siedem wież.
Mury miejskie Baia Mare były często niszczone a potem naprawiane i rozbudowywane. Po raz pierwszy miasto zostało zajęte przez polskiego pretendenta do tronu Jana I Olbrachta w czasie walk o sukcesję po śmierci króla Macieja Korwina. Po klęsce Węgier w bitwie pod Mohaczem w 1526 miasto znalazło się w Księstwie Siedmiogrodzkim. W późniejszych wiekach jeszcze kilkukrotnie było zajmowane przez austriackich Habsburgów lub węgierskich powstańców. W połowie XVII wieku odnotowane są naprawy i budowy nowych odcinków murów. Po śmierci księcia siedmiogrodzkiego Jerzego II Rakoczego 1660 roku Baia Mare weszło w skład królestw Węgier. Rok później do miasta wkroczyły oddziały cesarskie. W 1672 władze cesarskie wydały polecenie o wyburzeniu fortyfikacji miejskich. Mimo oporu władz miejskich pod nadzorem wojsk cesarskich przystąpiono do rozbiórki. Brak dokładnych informacji o zakresie tych prac. W 1690 roku w obliczu powstania kuruców pod wodzą Imre Thököly fortyfikacje zostały odbudowane.
Na przełomie XVIII i XIX wieku rozpoczęto wyburzanie murów miejskich ograniczających rozwój miasta. Najlepiej zachowanym fragmentem dawnych umocnień miasta jest Wieża Rzeźników. Wniesiona została około 1500 roku na planie koła. Posiada metrowej grubości mury i służyła ochronie Bramy Południowej. Swą nazwę zawdzięcza cechowi rzeźników, któremu podlegała. Bywa też nazywana Wieżą Amunicyjną ponieważ służyła jako magazyn prochu. Po przeprowadzonej w latach 2009-11 renowacji udostępniona jest turystom. Drugi zachowany fragment umocnień to niewielki fragment muru obok Muzeum Historii i Archeologii. Zachował się niewielki fragment muru. W czasie prowadzonych w mieście prac ziemnych nadal odnajdywane są pozostałości murów obronnych pozwalające odtworzyć ich nieregularny przebieg.
