Zamek w Przecławiu

Na krawędzi cypla utworzonego przez wysoką krawędź doliny Wisłoka oraz płynący głębokim jarem potok znajduje się przebudowany w XIX wieku neogotycki pałac. Pierwsze założenie obronne zostało w tym miejscu wzniesione w połowie XV wieku przez Stanisława Ligęze przedstawiciela możnego rodu rycerskiego herbu Półkozic. Był to drewniany dwór otoczony ziemnymi wałami. W roku 1578 Anna z Ligęzów wyszła za mąż za kasztelana połanieckiego Andrzeja Koniecpolskiego wnosząc w posagu przecławskie dobra. Stara siedziba została zburzona a na jej miejscu wzniesiono  murowany renesansowy dwór obronny. Zbudowany na planie prostokąta budynek miał dwie kondygnacje i zdobiony był attyką.

W pierwszej połowie XVII wieku dwór został przebudowany. Miedzy innymi dodano do niego dekoracyjną loggię. Otoczony został fortyfikacjami bastionowymi na rzucie kwadratu. Od strony skarpy założono dwa półbastiony z przeciwnej dwa bastiony pomiędzy którymi znajdowała się brama wjazdowa. Poniżej skarpy powstał ogród do którego prowadziły schody. Przecław jak wiele innych polskich siedzib magnackich został zniszczony przez Szwedów podczas „potopu”.

Przez krótki okres przecławskie dobra należały do Tarnowskich z pobliskiego Rzemienia.  W roku 1667 sprzedali je wojewodzie lubelskiemu Władysławowi Rejowi potomkowi sławnego poety Mikołaja Reja z Nagłowic. W rękach tej rodziny zamek znajdował się do końca II wojny światowej.  W roku 1807 została rozebrana renesansowa attyka. Jednak największa zmiany w wyglądzie zamku miały miejsce w XIX wieku. Dobudowane zostały oficyny przebudowie uległ alkierz loggia oraz dół wieży. Cały obiekt otrzymał neogotycką  dekorację. Zniwelowano fortyfikacje ziemne z których do naszych czasów nie zachowały się żadne wyraźniejsze ślady.

Po pożarze w roku 1967 pałac został odbudowany w latach 1980-90 a obok rozpoczęto budowę hotelu.