Zamek w Rybnicy
Historia wsi Rybnica sięga XIII wieku. Pod koniec stulecia jako lenno należała do rycerskiego rodu Reibnitzów. W 1345 roku książę świdnicko-jaworski nadał ją Konradowi von Czirn. Około 1370 roku zostaje podzielona na dwa majątki, które są w posiadaniu różnych rycerskich rodów. Prawdopodobnie już na przełomie XIII i XIV wieku w Rybnicy istniała siedziba jej właścicieli. Wszystko wskazuje na to, że znajdowała się w miejscu zachowanych do dzisiaj ruin. Zapewne była to drewniana budowla otoczona ziemnymi umocnieniami. Pod koniec XIV wieku została przekształcona w murowane założenie, które zostało zniszczone na początku XV wieku. Niestety bez dokładnych badań archeologicznych obecnie trudno potwierdzić te informacje.
Na początku XVI wieku powstał obiekt, którego pozostałości zachowały się do dnia dzisiejszego. Został zbudowany na zachodnim końcu granitowego cypla otoczonego rozległą doliną z niewielkim potokiem. Strome zbocza zapewniały mu z trzech stron naturalną ochronę. Prowadzące od wschodu dojście chronił głęboki rów, być może uformowany sztucznie. Na szczycie wzniesienia zbudowano prostokątny budynek o wymiarach 24x13m. W narożniku płn.-wsch. posiadał niewielką 1,7×4,4 m basztę alkierzową. Obiekt miał bardziej formę dworu obronnego ponieważ nie otaczał go mur obronny. Budynek był trzykondygnacyjny, jednotraktowy. Przyziemie pozbawione okien miało charakter obronny. Na piętrze znajdowały się pomieszczenia reprezentacyjne. Środkowa izba wyposażona w duże okna pełniła zapewne rolę świetlicy. Na ostatniej kondygnacji zlokalizowane były komnaty mieszkalne wyposażone w wykusze latrynowe. W przyziemiu baszty alkierzowej znajdowała się kuchnia.
W latach 1758 i 1786 dwór był przebudowywany, jednak prace nie zmieniły jego ogólnej bryły. W 1794 roku właścicielem Rybnicy został hrabia Gottlieb Wilhelm von Bressler. Kres użytkowania dworu to połowa XIX wieku. Pod koniec stulecia był już niezamieszkała ruiną. Do naszych czasów na skalistym wzgórzu przetrwały jedynie fragmenty kamiennych ścian. Najlepiej zachowana, bo prawie w całości wraz otworami okiennymi jest ściana północna. Częściowo zachowana jest też ściana zachodnia oraz wieża alkierzowa.
