Zamek w Białej Nyskiej

Pierwsza wzmianka o znajdującej się tutaj budowli obronnej pochodzi z 1285 roku i wspomina o drewnianym grodzie należącym do książąt świdnicko-jaworskich. Biała i tereny wokół niej, już w latach 70-tych XIII wieku stały się przedmiotem sporu między biskupem wrocławskim Tomaszem II i księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem, dążącym do zachowania zwierzchności nad posiadłościami biskupstwa wrocławskiego. Biała Nyska znalazła się wśród 65 wsi zagarniętych przez księcia, co spotkało to się z ostrą krytyką biskupa.

Po objęciu w roku 1290 tronu krakowskiego przez króla czeskiego Wacława II, książę świdnicko-jaworski Bolko I Surowy zaczął intensywnie fortyfikować swoje posiadłości. Przedsięwzięciami obronnymi objął on także biskupie terytorium nysko-otmuchowskie, chcąc utrzymać panowanie na tym pogranicznym terenie. W 1292 roku książę Bolko I rozpoczął w Białej budowę nowego być może murowanego zamku. Jednak na mocy układu z biskupem wrocławskim Tomaszem II, nie ukończony jeszcze obiekt został w roku 1296 zburzony.

W XVI wieku na miejscu dawnej warowni wzniesiono nowy zamek. W XVIII wieku został przekształcony w pałac otoczony fosą. Był to murowany obiekt z cegły i kamienia, otynkowany na rzucie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem i cylindryczną wieżą w narożniku. Wokół pałacu powstał park w stylu angielskim. Ostatnim właścicielem majątku w Białej Nyskiej był baron Krystian Rudolf von Falkenhauzen, który w 1940 roku popełnił samobójstwo.

W roku 1945 pałac został poważnie zniszczony. Po zakończeniu wojny ruiny nie zostały zabezpieczone i w latach 70-tych  ówczesne władze bez zgody konserwatora zabytków, nakazały ich rozbiórkę. Obecnie jedyna pozostałością po zamku w Białej Nyskiej jest zdewastowany park z wyspą i  brama wjazdowa do pałacu.