Zamek Nurmuiza

W XIV wieku pojawiają się pierwsze wzmianki o miejscowości Norma lub Nurme. Była ona częścią dóbr rycerskich Hermana Rummel będącego wasalem Zakonu Krzyżackiego. Informacje, że istniała tu wówczas obronna budowla będąca siedzibą właściciela jak na razie nie została potwierdzona. W 1561 roku ostatni mistrz Zakonu Gotthard Kettler przekazał majątek rycerzowi Christopherowi Herde za wierną służbę. Po utworzeniu księstwa Kurlandii i Semigalii w 1566 Christopher za zgodą księcia sprzedał majątek swemu szwagrowi Jurgenowi Georg von Fircks. Nowy właściciel był fundatorem kościoła i rodowej siedziby.

Zamek Nurmuiza powstał na planie czworoboku o wymiarach 42,5×26,5. Składał się z dwukondygnacyjnego prostokątnego podpiwniczonego budynku z dwoma małymi skrzydłami. Pośrodku miał podłużne patio o wymiarach 4,6x16m, na które można było wejść korytarzem od strony wschodniej. Zwieńczony był  stromym dachem krytym dachówką. Pod koniec XVII wieku baron Karl von Fricks przeprowadził pierwsze większe prace mające na celu rozbudowę obiektu. Na wschód od zamku powstał zamknięty dziedziniec gospodarczy. Wejście na wewnętrzny dziedziniec znajdowało się w płd.-wsch.  narożniku i prowadziło przez czworokątną, dwukondygnacyjną wieżę o wysokości 7m. Obok zamku powstały stajnie i inne budynki gospodarcze.

Na początku XIX wieku do budynku pałacowego dostawiono nowy budynek zamykając dziedziniec. Nad południowym skrzydłem mieszczącym kaplicę nadbudowano wieże z zwieńczoną kopułą. W latach 1909-12 na zlecenie Ernesta von Fircks według projektu architekta Wilhelma Boxlougha przeprowadzono kolejną przebudowę zamku. Obiekt został odrestaurowany i częściowo zmodernizowany. Rozebrano boczną wieżę, starannie odtworzono manierystyczny wystrój otworów okiennych w technice sgraffito. Majątek Nurmuiza w posiadaniu rodu von Fircks był do 1920 roku. Został znacjonalizowany na rzecz Republiki Łotewskiej. Po II wojnie światowej był siedzibą PGR oraz stacją hodowli koni zaprzęgowych.

Obecnie zamek jest własnością prywatną. Trwają pracę renowacyjne mające na celu odtworzenie jego dawnego wyglądu. Zachowane budynki uważane są za najciekawszy przykład klasycyzmu na Łotwie. W zamkowej kaplicy zachowało się późnogotyckie sklepienie krzyżowe. W budynku głównym znajduje się kilka reprezentacyjnych komnat. Na drugim piętrze zachowały się  jadalnia hol i sala muzyków z neoklasycystyczna dekoracją, kolumnami, malowidłami ściennymi i sufitowymi oraz kominek.