Miejskie mury obronne Bisztynka

Miasto Bisztynek założone zostało na obszarze istniejącej od 1346 roku wsi Strowangen. Prawa miejskie osadzie nadał biskup warmiński Henryk III Sorbom w 1385 r. Brak dokładnych badań archeologicznych nie pozwala jednoznacznie stwierdzić, czy Bisztynek posiadał mury miejskie. Zapewne początkowo pewną ochronę zapewniało mu położenie oraz nawodnione fosy, staw młyński oraz umocnienia ziemne i drewniane palisady. Kolejny biskup Henryk Vogelsang doszedł do wniosku, że miasto w tym miejscu jest zbyteczne i chciał je zlikwidować. Ostatecznie mieszczanie przekonali finansowo biskupa aby zrezygnował z tego zamiaru.
Bisztynek ucierpiał podczas wojen polsko-krzyżackich. W wyniku pokoju toruńskiego w 1466 r. miasto wraz z całą Warmią weszło w skład Królestwa Polskiego. W 1478 roku Biskup Mikołaj Tungen wypowiedział wojnę Polsce sprzymierzając się z Krzyżakami. Miasto zostało zajęte przez wojska polskie i zniszczone. Wojna zwana „popią” zakończyła się ugodą biskupa z królem polskim, Kazimierzem Jagiellończykiem. Na mocy tego porozumienia biskup Tungen złożył hołd i przyjęto go do grona polskich senatorów. Nieposiadający odpowiednich fortyfikacji Bisztynek przynosił więcej strat materialnych niż korzyści, toteż biskup Tungen podjął decyzję o likwidacji miasta. Mieszczanie jednak, dali wyraz swej determinacji i w dniu 5 marca 1481 roku miało miejsce ponowienie aktu lokacyjnego i potwierdzenie w nim dotychczasowych przywilejów. Prawdopodobnie wówczas mieszczanie obiecali biskupowi budowę murów obronnych. Budowę umocnień ukończono przed rokiem 1519. Wzniesione z kamienia polnego mury posiadały trzy bramy : Reszelską Jeziorańską i Lidzbarską.
Obecnie jedynym zachowanym elementem miejskich fortyfikacji jest Brama Lidzbarska, wzniesiona na przełomie XV/XVI wieku. Zbudowana została na planie zbliżonym do kwadratu 10,9×11,1 m, a grubość jej muru wynosi 2,2 do 2,3 m. Posiadała ostrołukowy przejazd bramny z opuszczaną broną. Około roku 1780 brama została przebudowana. Obniżono ją nadając bryle i elewacjom styl barokowy. W XIX w. zaadaptowana została na więzienie. W okresie międzywojennym w budowli mieściła się biblioteka i dom kultury. W latach 50-tych XX wieku została odrestaurowana po zniszczeniach II wojny światowej.