Klasztor w Starym Sączu

W 1280 roku Kinga żona księcia Bolesława Wstydliwego założyła w Starym Sączu klasztor Zakonu świętej Klary, zwany też zakonem klarysek. Na jego lokalizację wybrano stromą skarpę nad dawnym korytem rzeki Poprad. Początkowo były to pojedyncze drewniane domki, w których mieszkały zakonnice. Narażało to klasztor na pożary oraz siejące wówczas zgrozę najazdy Tatarów. Brak pewnych informacji, kiedy zabudowania klasztorne zostały otoczone kamiennymi murami. Na pewno w XV wieku klasztor posiadał umocnienia wzniesione z łamanego kamienia.

Pod koniec XVI wieku kardynał Jerzy Radziwiłł nakazał podwyższenie murów. Prawdopodobnie rozebrano wówczas stare średniowieczne baszty a w ich miejsce zbudowano cylindryczne przystosowane do użycia broni palnej. Mury wyposażono w szczelinowe strzelnice i obiegający go od wewnątrz ganek obronny. Przebudowano średniowieczną wieżę bramną lub w jej miejsce wzniesiono nową. W 1601 roku biskup krakowski Bernard Maciejowski zlecił przebudowę klasztoru. Pracami kierował włoski budowniczy Jan di Simoni z podkrakowskiego Kazimierza. W rezultacie prowadzonych do 1605 roku prac powstał czteroskrzydłowy klasztor z krużgankiem wokół wirydarza. Mury obronne otynkowano i ozdobiono sgraffitową dekoracją.

Do naszych czasów umocnienia otaczające klasztor zachowały się w całkiem dobrym stanie. Zobaczyć możemy wieżę bramną, która dzisiejszy wygląd uzyskała w XVIII wieku. Czterokondygnacyjna wieża z kamiennym portalem zwieńczona jest obecnie hełmem z iglicą. Zachowała się także jedna cylindryczna baszta. Posiada cztery kondygnacje oraz hełm kryty dachówką. Zewnętrzną ścianę muru obronnego tak jak dawniej zdobi sgraffitowy rysunek.