Zamek w Wieruszowie

Pierwsza wzmianka o Wieruszowie pochodzi z roku 1368 i dotyczy ugody zawartej między miejscowym proboszczem Henrykiem a Klemensem Wieruszem. Na podstawie badań archeologicznych wiadomo jednak że historia miasta zaczyna się dużo wcześniej. Początkowo w widłach rzek Prosny i Niesobu istniał obronny gród. Na przełomie XIII i XIV wieku, na prawym brzegu Prosny, założony został Nowy Wieruszów, do którego pod koniec XIV wieku przeniesiono ośrodek miejski. Było to miasto prywatne którego założycielem był ród rycerski Wieruszów. Pierwszym właścicielem miasta był sędzia ziemi wieluńskiej Bernard Wierusz i jemu przypisuje się budowę gotyckiego zamku. Niewiele wiadomo o jego wyglądzie. Prawdopodobnie składał się z murowanego budynku mieszkalnego otoczonego ziemnym wałem.

W roku 1442 Wieruszów został zniszczony przez wojska Elżbiety, wdowy po Albrechcie II Habsburgu, walczącej o tron czeski i węgierski dla swego syna Władysława Pogrobowca. W 1467 miasto kupuje Jan Kępiński z Baranowa, który wkrótce odsprzedał dobra wieruszowskie swemu bratu Wierzbięcie który przyjął nazwisko Wieruszowski.  W roku 1562 Wieruszów za sprawa małżeństwa staje się własnością kasztelana gnieźnieńskiego Jana Tomickiego.  Prawdopodobnie w tym okresie na ruinach dawnego zamku wzniesiona zostaje nowa renesansowa budowla. Zbudowana została na planie kwadratu. Posiadała narożne baszty i otoczona była nawodnioną fosą.

Jak wiele innych zamków również wieruszowski został zniszczony w roku 1655 w czasie „potopu” przez wojska szwedzkie. Przez długi okres znajdował się w ruinie i dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku został odbudowany. Na pałac przebudował go hrabia Karol Malzahn, minister Prus, który nabył Wieruszów w roku 1783 za kwotę 203 tysiące talarów pruskich.

Podczas działań wojennych I wojny światowej w roku 1919 zamek wieruszowski został zburzony przez oddziały niemieckiego Grenzschutzu. Kolejna wojna dopełniła dzieła zniszczenia. W celu pozyskania cegły ruiny zostały rozebrane do samych fundamentów. Obecnie w miejscu zamku znajduje się porośnięty trawą pagórek kryjący jego relikty oraz pozostałości fosy. Niestety nie zachowały się żadne widoczne ślady murów.