Miejskie mury obronne Bystrzycy

(węg. Beszterce, niem. Bistritz)

Bystrzyca jest jednym z siedmiu miast, od których wzięła się nazwa Siedmiogród i najdalej na północ wysuniętym ośrodkiem Sasów siedmiogrodzkich. Ślady osadnictwa na terenie obecnego miasta sięgają czasów starożytności. Być może już w drugiej połowie XII ma miejsce osadnictwo niemieckich kolonistów z dolin Mozeli i Luksemburga. 2 kwietnia 1241 osada zostaje zniszczona przez najazd mongolski. Po tych tragicznych wydarzeniach następuje ponowna kolonizacja. W 1264 dokument wydany przez kancelarię papieża Urbana IV po raz pierwszy wymienia nazwę miasta Bistriche. Następuje szybki rozwój miasta bogacącego się na handlu pomiędzy Transylwania i Mołdawią. W 1366 Bystrzyca z rąk króla Węgier Ludwika I otrzymała liczne przywileje stając się miastem królewskim podobnie jak miasta na południu Transylwanii.

Początkowo miasto nie posiadało murów miejskich. W razie niebezpieczeństwa schronienie zapewniał zamek wzniesiony na jednym ze wzgórz na północ od miasta. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie warowni otoczonej fosą i ziemnym wałem z kamiennymi fundamentami budynków. W 1465 król Maciej Korwin przyznaje miastu przywilej budowy murów miejskich. Zamek na wzgórzu zostaje zburzony a bogate cechy rzemieślnicze przystępują do budowy umocnień. Do roku 1484 miasto zostaje otoczone kamiennymi murami o wysokości 9m i grubości 1,5 m. Wzdłuż muru biegł kryty ganek dla straży wsparty na wspornikach.

Powstaje 10 prostokątnych wież wysuniętych przed lico muru i dwie baszty. Ich nazwy nawiązywały do nazw cechu, który ją bronił. Była więc wieża stolarzy, złotników, rzeźników, rymarzy, kowali, krawców, szewców, kołodziei oraz bednarzy. Mury otaczała nawodniona fosa o głębokości 3m. Zasilające ją wody rzeki Bystrzycy napędzały także młyny w mieście. Do miasta prowadziły trzy bramy Szpitalna, Węgierska oraz Drzewna. Wzniesione mury miejskie prócz funkcji obronnych miały także znaczenie symboliczne gwarantujące miastu jego przywileje i status.

W początku XVI wieku następuje rozbudowa umocnień miejskich. Wzniesione bastiony wzmacniające bramy miejskie przystosowano do użycia broni palnej. W 1602 roku Bystrzycę zajęły wojska austriackie pod dowództwem gen. Basty. Pod koniec XVII wieku miasto zaczęło podupadać. W połowie XIX wieku zapadła decyzja o rozbiórce murów miejskich ograniczających rozrastające się miasto. Do naszych czasów zachowała się tylko Wieża Bednarzy oraz kilka fragmentów murów częściowo wkomponowanych w nowożytną zabudowę.

Wieża Bednarzy ma plan prostokąta o wymiarach 6,3×9,9m. Wysunięta jest przed lico muru na 5m. Posiada trzy poziomy i zwieńczona jest czterospadowym dachem. Od strony miasta do wieży prowadzi wejście z masywnym kamiennym portalem.