Mury obronne Bańskiej Szczawnicy
Już w czasach celtyckich w III – II wieku p.n.e. teren dzisiejszego miasta był zamieszkały. W 1156 roku pojawia się pierwsza wzmianka o wydobywaniu kruszców głównie złota. Na wierzchołku wzgórza Glanzenberg znajdowała się górnicza osada. Rudonośne żyły wychodziły tu na powierzchnię i pozwalały na łatwą ich eksploatację. W 1217 roku po raz pierwszy pojawia się nazwa osady. U podnóża wzgórza z czasem powstaje miasto bogacące się na wydobyciu złota i srebra. Rozwojowi sprzyjają przybywający z Niemiec oraz czeskiej Kutnej Hory górnicy i hutnicy. Około 1255 roku Bańska Szczawnica zyskuje prawa miejskie i przywileje górnicze. W średniowieczu miasto było najważniejszym górniczym ośrodkiem królestwa Węgier.
Po klęsce Węgrów pod Mohaczem w 1526 roku oraz zajęciu Budy w 1541 roku przez wojska tureckie, wzrosło zagrożenie dla bogatych miast górniczych. Rada Miejska Bańskiej Szczawnica postanawia ufortyfikować miasto. Położony w centrum kościół przebudowano na zamek. Przestał on pełnić funkcje religijne stając się głównym budynkiem nowopowstałej warowni. W latach 1564-71 na jednym ze wzgórz otaczających starówkę zbudowano potężną kwadratowa wieżę zwaną Nowym Zamkiem. Ponieważ miasto był rozległe i położone na kilku wzgórzach nie zostało otoczone w całości murami. Wykorzystano miejską zabudowę tworząc wewnętrzne fortyfikacje. Powstały odcinki murów, na których rozmieszczono pozycje obronne. W wąskich uliczkach stworzono ślepe zaułki a domy zaopatrzono w otwory strzelnicze. Na drogach prowadzących do miasta powstało sześć bram. Turcy nigdy nie zdobyli Bańskiej Szczawnicy. W XVIII wieku bramy straciły swe militarne znaczenie, przeszkadzały w rozwoju miasta utrudniając transport. Zostały wyburzone a do naszych czasów zachowała się jedynie Piargská brána.
Wzniesiona w 1554 wraz z Nowym Zamkiem zabezpieczyła drogę do Bańskiej Szczawnicy od strony Pukanki i dawnej Vindšachty. Czworokątna, dwupiętrowa renesansowa wieża posiadała przejście na parterze. Po bokach wzmacniały ją dwie cylindryczne baszty. W 1751 roku z okazji wizyty cesarza Franciszka Józefa I została przebudowana w stylu barokowym zyskując szczyt z lukarną. W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległa wschodnia baszta.
