Zamek w Prochowicach
Wśród podmokłych łąk nad Kaczawą niedaleko jej ujścia do Odry znajdują się ruiny książęcego zamku Prochowice. Nazwa tej niewielkiej miejscowości pojawia się już w roku 1217 jako Parchovici. Prawdopodobnie w połowie wieku XIII obok osady został wzniesiony drewniany gródek rycerski. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z roku 1317. Władający zameczkiem Piotr z Prochowic w roku 1383 sprzedał rodzinny majątek księciu legnickiemu Ruprechtowi a ten w 1400 oddał go w lenno Otto von Zedlitzowi Starszemu.
Nowi właściciele około roku 1422 zburzyli stary drewniany gród a na jego miejscu wybudowali nowy ceglany zamek. Wzniesiony został na planie prostokąta z budynkiem mieszkalnym od północy i bramą wjazdową od południa. W narożniku płd-zach stanęła wysoka ponad 30 metrowa graniasta wieża będąca dominującym elementem gotyckiego zamku. Pełniła rolę mieszkalną strzegła wjazdu do zamku a w swej dolnej kondygnacji mieściła loch. Dojazd do zamku prowadził przez groblę i most nad fosą. Rodzina von Zedlitz władała Prochowicami do roku 1554 kiedy to Otto Młodszy sprzedał majątek swemu zięciowi feldmarszałkowi cesarskiemu Hansowi von Oppersdorf. W tym okresie przebudowa zamku ograniczyła się do wprowadzenia renesansowych budynków w obręb starego gotyckiego zamku. Powstało skrzydło mieszczące kaplicę wzdłuż muru południowego.
W roku 1564 zamek przeszedł we władanie książąt legnickich i był rezydencją księcia Henryka XI. Następnie na krótko stał się własnością rodu Schoenaichów by od 1594 r. ponownie przejść we władanie książąt piastowskich. W wyniku przeprowadzonej wtedy renesansowej rozbudowy zamku powstało wschodnie skrzydło połączone z kaplicą zamkową oraz skrzydło bramne od strony południowej. Dzięki tym pracom utworzony został drugi dziedziniec który od strony zachodniej został zamknięty przez budynek gospodarczy. Równocześnie dom gotycki otrzymał renesansowy szczyt a przejazdy bramne nowe portale.
Na początku wieku XVII zamek został zdobyty i zniszczony przez wojska szwedzkie. Mimo prób odbudowy nie odzyskał dawnej świetności. Po śmierci ostatniego piasta księcia Jerzego Wilhelma przeszedł na własność cesarza Leopolda Habsburga a następnie od roku 1741 stał się własnością królów pruskich z dynastii Hohenzollernów. Służył jako mieszkanie różnym dzierżawcom aż do roku 1820 kiedy to kupił go Erdman Sylvius hr. von Puckler. W latach 1835-37 dokonano odbudowy zamku podczas której dobudowano czwartą kondygnację budynku średniowiecznego. Kolejnym właścicielem został w roku 1906 Curt hr. von Strachwitz z Sadowa który postanowił przywrócić zamkowi dawną świetność. Jego wysiłki zostały jednak zniweczone w roku 1945 kiedy w wyniku działań wojennych zamek został poważnie zniszczony. Od tego czasu jest nie użytkowany a pozostawione bez opieki mury uległy szybkiej dewastacji.
Pierwsze prace zabezpieczające miały miejsce w roku 1960 po tym jak rok wcześniej runęła część skrzydła mieszkalnego. Do naszych czasów zachował się główny korpus zamku z gotycką wysoką wieżą oraz gotyckim budynkiem mieszkalnym. Warto także zobaczyć bramę z bogatym renesansowym portalem. Zachowały się również otaczające zamek ziemne wały z bastejami. Żal jednak że ten ciekawy obiekt znajduje się w takim stanie i mimo prowadzonych prac konserwatorskich daleko mu do wyglądu jaki możemy zobaczyć na pocztówkach z okresu międzywojennego.
