Zamek w Moryniu

Nad jeziorem Morzycko na północ od miasta znajdują się pozostałości zamku margrabiów brandenburskich. Znany pod nazwą Stolzenburg powstał na wyspie połączonej z lądem groblą lub pomostem. Obronne z natury miejsce było wykorzystywane już od czasów wczesnego średniowiecza. Pierwotnie na wierzchołku wyspy znajdował się słowiański gród kolisty o średnicy około 65m.

W połowie XIV wieku z inicjatywy margrabiego Ludwika lub jego następcy Otto V przystąpiono do budowy zamku. Miał on plan koła ponieważ mury obronne z kamieni narzutowych wzniesiono na wale dawnego grodu. Wjazd do zamku prowadził od zachodu. Zabudowa zamkowa składała się prócz bramy ze stojącego obok niej budynku mieszkalnego oraz leżącego naprzeciw budynku gospodarczego.

Budynek mieszkalny wzniesiony na planie prostokąta o wymiarach 13,5×19 m posiadał więcej niż jedną kondygnację. Z zachowanych zapisków wiadomo że zamieszkiwało go siedmiu rycerzy oraz burgrabia. Drugi budynek znacznie mniejszy  4,5×7,5 m mieścił prawdopodobnie warsztat kowala wyrabiającego broń. Sporych rozmiarów dziedziniec zamkowy sugeruje że zamek był wykorzystywany jako obóz warowny dla wojsk marchijskich. Z racji swego położenia Stolzenburg był bowiem dogodną bazą wypadową w zaborczych planach Brandenburgii.

Po zdobyciu w roku 1373 Brandenburgii przez Karola IV znaczenie militarne Marchii zmalało co wykorzystał książę szczeciński Świętobór I. Odzyskał ziemię wkrzańską oraz próbował zdobyć dawną kasztelanię cedyńską. Podczas tych walk zapewne został zniszczony zamek w Moryniu. Ruiny wraz z dwoma wsiami otrzymał od króla Zygmunta Luksemburskiego rycerz Jan Sakow. Po kupnie Nowej Marchii przez zakon Krzyżacki w roku 1402 zamek zupełnie utracił swe militarne znaczenie i nie został nigdy odbudowany.

Trwający kilka stuleci proces spowodował że dawna wyspa połączyła się z lądem i nikłe pozostałości zamku znajdują się obecnie na niewielkim wzniesieniu nad brzegiem jeziora. Zobaczyć możemy fragmenty kamiennych murów w niektórych miejscach dochodzące do wysokości 5m.