Zamek w Majkowicach

Niewielka miejscowość Majkowice leżąca nad brzegiem rzeki Pilicy posiada na swym terenie aż trzy relikty siedzib obronnych. Najstarsza z nich znajduje się na wschód od wsi. To niewielki kopiec na łąkach kryjący pozostałości drewnianej warowni. Była to zapewne wieża mieszkalno-obronna otoczona mokradłami Jej powstanie datuje się na przełom wieków XIII i XIV. Majkowice w średniowieczu były własnością rodu Nagodziców-Jetliczków i im należy przypisać wzniesienie obronnej siedziby.

Kolejnym obiektem był zbudowany nad brzegiem Pilicy gotycki zamek znany z zapisków historycznych jako castrum Surdęga. Podobno jeszcze w wieku XIX widoczne były fragmenty jego murów.  Niestety miejsce w którym został zbudowany w roku 1944 zostało zniwelowane przez Niemców podczas umacniania linii obronnych wzdłuż Pilicy. Do naszych czasów nie zachowały się niestety żadne jego widoczne pozostałości. Z tego powodu niemożliwe jest odtworzenie wyglądu obiektu. Trudno jednoznacznie stwierdzić kto był budowniczym zamku.  Tradycja mówi że był nim rycerz króla Władysław Łokietka Florian Szary uczestnik bitwy pod Płowcami późniejszy kasztelan spicymierski. Obecnie przeważa jednak pogląd że zamek został wzniesiony pod konie XIV lub na początku XV wieku. Florianowi Szaremu przypisuje się raczej wzniesienie warowni drewnianej a jako fundatora zamku uważa się Jana Żegotę cześnika i chorążego sieradzkiego.

Na początku XVI wieku na południe od wsi potomkowie Jetliczków którzy przyjęli nazwisko Majkowskich wznieśli nową renesansową siedzibę. Do jej budowy wykorzystano zapewne materiał budowlany pochodzący z rozbiórki starego zamku. Początkowo dwór składał się z budynku mieszkalnego do którego w narożniku płn-zach dostawiono basztę w przyziemiu cylindryczną wyżej ośmioboczną. Komunikację zapewniała klatka schodowa umieszczona w niewielkim ryzalicie północnym. W drugiej połowie XVI wieku od wschodu dobudowano mur z ryzalitem bramnym dzięki czemu powstał niewielki wewnętrzny dziedziniec. Przy budowie dworu próbowano nadać mu pewne cechy obronne takie jak grube mury narożna baszta strzelnice kluczowe. Jednak jak to ładnie powiedziała badająca obiekt pani Wanda Puget  był to jedynie przejaw tęsknoty średnio zamożnego szlachcica do posiadania własnego zamku. Renesansowa siedziba była użytkowana do wieku XVII potem niezamieszkała uległa zniszczeniu.

Obecnie po renesansowy dworze pozostały jedynie malownicze ruiny na skraju wsi. Dobrze zachowana jest narożna baszta  przejaw tęsknoty budowniczych za dawnymi rycerskimi czasami.